Drie musketiers op de fiets – La Paz!!
Na hun studie waren Vera, Rubie en Carlien klaar voor een echte uitdaging en besloten van Lima naar buenos Aires te reizen. Wat natuurlijk een hele leuke reis is, maar wat het écht bijzonder maakt is dat ze dit op de fiets gaan doen. Een reis van ruim 4000 km dwars door het Andes gebergte en verschillende woestijnen. Gedurende hun reis zullen zij ons regelmatig op de hoogte houden van al hun belevingen. (Deel 7)
La Paz, of Nuestra Señora de La Paz (onze vrouw van de Vrede) is gesticht in 1548 door Spaanse coquistadores. La Paz heeft nu een inwoners aantal van bijna een mijoen en terwijl de stad groeit klimt zij omhoog uit het dal de bergen in, waardoor de stad zich nu op een hoogte tussen de 3000m en 4100m bevindt. De stad wordt omringd door het Illimanie gebergte, waarvan de besneeuwde bertoppen vanuit de hele stad te zien zijn.
Door andere fietsers zijn we al gewaarschuwd dat het een heftige klus zal worden om deze stad binnen te fietsen, tussen het chaotische en stinkende verkeer dat hier samen gaat met grote steden. We gaan er dus vanuit dat vanaf Copacabana ons een helse klus te wachten staat en de verassing die ons wacht is daarom nog beter! We fietsen over een prachtige weg met nauwelijks verkeer en adembenemende uitzichten over de besneeuwde bergen van het Cordillera Real terwijl we afscheid nemen van het Titicaca meer. Zelfs de eerste piek die we trotseren, van 4351m is een welkome uitdaging en we zijn blij om weer eens echt op die pedalen te moeten staan.
De daarop volgende twee dagen wordt de weg echter steeds drukker. We moeten vanaf nu steeds achter elkaar fietsen terwijl rijen vrachtwagens ons toeterend passeren en we worden misselijk van de vieze uitlaatgassen die de schone berglucht vervangen. Vooral in el Alto, de armere voorstad van La Paz worden we helemaal gek van het drukke verkeer en mensen die aan onze fietsen trekken en dingen naar ons roepen, en ondanks dat de achtbaan die we de stad in afleggen ook wel iets spannends heeft, zijn we blij als we opeens op een soort A10 van La Paz techt komen waar we totaal verbluft La Paz voor ons zien liggen.
We weten dat er in la Paz een Casa de Ciclistas is, opgezet door iemand die zelf enorm van fietsen houdt en daarom zijn huis openstelt voor iedereen die reist met de fiets. Op het moment, vlak voor kerst, aankomen zijn we de enigen. Maar in de komende dagen ariveren twee Belgen die een half jaar door Argentinië, Chile, Bolivia en Peru fietsen. Even later stapt er een Argentijn binnen die probeert zo ver mogelijk in noordelijke richting te fietsen vanuit zijn woonplaats Buenos Aires. Ook twee Duitsers die helemaal uit Colombia zijn afgereisd en later nóg een Nederlander in zijn eentje. Zo komt het dat het ene feest maal na het andere wordt georganiseerd ter ere van kerst, Oud en Nieuw of gewoon omdat alle fietsers niet alleen van fietsen maar ook van lekker en veel eten lijken te houden. Tijdens het ontbijt, wat ook maar al te vaak groots en langdurig wordt gevierd, komt vaak de kaart op tafel en worden allerhande tips uitgewisseld over routes, hoogtes, de staat van de weg en goede plaatsen onderweg om lekker eten en water te vinden. Ook wordt elke fiets en elk fietsonderdeeltje uitvoerig besproken en bekeken.
Dit gaat niet alleen hier in huis zo, ook als we onderweg fietsers tegenkomen is dit onderhand een traditie geworden. Vaak zie je elkaar al van ver aankomen en beginnen beide partijen hevig te zwaaien, waarbij het het gevaar van overenthousiast de weg oversteken maar zonder te kijken altijd op de loer ligt. Het geeft altijd nieuwe moed en nieuwe energie om andere fietsers tegen te komen. We vertellen elkaar over de plekken die we net achter ons hebben gelaten, en zijn altijd blij wat goede tips over de weg die voor ons ligt te ontvangen. Daarbij is het altijd leuk om mensen die net zo gek (of vaak nog gekker) zijn als wij tegen te komen, een soort lotsgenoten in het avontuur!
In La Paz besluiten we dat we genoeg tijd hebben voor een ander avontuur en in de Casa de Ciclistas kunnen we met een gerust hart onze stalen vriendinnen achter laten. Van een Zuid Afrikaan die we onderweg tegenkwamen hebben we de tip gekregen om de Huayna Potosi te bekimmen. Huayna Potosi is een van de hoogste bergen (6090m) van het Cordillera Real gebergte, ten oosten van het Titicaca meer en ten zuiden van La Paz, en is ondanks de enorme hoogte te beklimmen zonder veel ervaring. Zo rijden we vol spanning naar het eerste basecamp op 4700m, bepakt met onze warmste kleding en een tas vol spannend uitziende ijsbijlen en crampons (ijzeren punten voor onder je schoenen). De eerste dag wandelen we naar de tong van de gletsjers om te oefenen hoe we de bijlen moeten hanteren als we uitglijden en hoe we op de crampons over stijle besneeuwde hellingen moeten lopen. Het is een zware klim naar het tweede basecamp over de gladde grauwe rotsen die de teruggetrokken gletsjes heeft achter gelaten. En terwijl we hoger klimmen wordt het kouder en verandert de regen langzamerhand in sneeuw. Eindelijk bereiken we de oranje metale keet op 5300m, op de punt van een rots aan de voet van de enorme gletsjer en de Huayna Potosi. Vanaf hier lijken de bergen rondom, die hoger zijn dan de hoogste berg in Europa (Montblanc 4800m), slechts kleine bergjes. En morgen gaan we nog veel hoger!! 
Deels van de spanning en deels door de hoogteziekte kunnen we maar nauwelijks slapen voor we om middernacht weer opstaan, ons dik aankleden en per twee aan een gids gezekerd op pad gaan. De diepe sneeuw maakt lopen lastig en in combinatie met het gebrek aan zuurstof is het vanaf de eerste stap al zwaar. Zo klimmen we de berg op, langs kloven en puntige ijspegels. Het meeste van de tijd gebruiken we onze ijsbijlen om niet uit te glijden of om onze vermoeide benen een beetje te ontzien, maar we moeten ook een ijsmuur beklimmen en hakken we de bijl in het ijs om onszelf omhoog te hijsen. En dit allemaal in het donker met enkel het licht van onze hoofdlampen, terwijl het maar blijft sneeuwen. Dan, eindelijk na 5 of 6 uur zwoegen begint het licht te worden, wat betekent dat we de top naderen. De laatste 200 meter zijn ontzettend zwaar, met elke stap zijn we buiten adem en het is verschrikkelijk koud, – 25 C. Maar we hebben het gehaald! En het uitzicht is adembenemend! De top is een echte top, zoals kinderen een bergtop tekenen, of zoals je het alleen in natuurfilms ziet, smal en puntig ver boven alles in de hele omgeving uit torenend, op 6090m! Het is opgehouden met sneeuwen en in de verte zien we La Paz en aan de andere kant het Titicaca meer en Peru. We hebben geen woorden om te beschrijven hoe het voelt om daar, boven op een van die gigantische besneeuwde bergen die we al weken aan de overkant van het meer hebben zien liggen, op die hoogte, in de sneeuw, in een van de indrukwekkendste gebergteketens ter wereld, in Bolivia te staan…. Maar een ding weten we zeker. Dit is het beste begin van 2013 dat we ooit hadden durven dromen!
Besos las tres Mosqueteras
