Drie musketiers op de fiets – bolivia!
Na hun studie waren Vera, Rubie en Carlien klaar voor een echte uitdaging en besloten van Lima naar buenos Aires te reizen. Wat natuurlijk een hele leuke reis is, maar wat het écht bijzonder maakt is dat ze dit op de fiets gaan doen. Een reis van ruim 4000 km dwars door het Andes gebergte en verschillende woestijnen. Gedurende hun reis zullen zij ons regelmatig op de hoogte houden van al hun belevingen. (Deel 6)
Eindelijk weer op de fiets! Na ons liftavontuur, Sinterklaas, een Peruaanse bruiloft waar de drank rijkelijk vloeit en een overvloed aan salteñas en andere lekkernijen die ze in de straten van Puno verkopen zijn we blij met de weg voor ons, over de altiplano langs de west kant van het Titicaca meer. De alti plano (andean plateau) is een gebied gelegen in de centrale Andes, het hele gebied bestaand van het noorden van Chili en Argentinië, West-Bolivia en het zuiden van Peru. De alti plano is de grootst hoogvlakte ter wereld en met een gemiddelde hoogte van 3.750 meter beseffen wij ons af en toe opeens weer dat de ´heuvels´ die de vlakte steeds omringen eigenlijk de toppen van enorme bergen zijn!
Als drie Amsterdamse musketiers voelen we ons op ons gemak op de vlakte tot we al snel merken dat we onze vijand de wind even over het hoofd hadden gezien. Maar met deze wind is het verschil in helling, af en toe omhoog én omlaag fietsen, een welkome afwisseling. Op die lange rechte stukken, altijd in dezelfde houding, wordt de zadelpijn soms toch stiekem weleens ondragelijk. Toch, ondanks de wind en de zadelpijn gaan we veel sneller dan verwacht. We vinden onderweg een paar prachtige kampeerplekken bij lieve families op het land en met prachtige uitzichten over het meer. En, bij Tia (tante) op haar kleine erfje, vlak voorbij Juli, zijn we getuigen van het slachten van twee van de familie`s schapen. Als verwende westerse meisjes zijn we in het begin een beetje bang en voelen we dat we het idee verafschuwen om zo´n mooi beest te doden. Dit vergeten we al snel wanneer we zien hoe doeltreffend en secuur de familie te werk gaat, het beest heeft geen tijd om zelfs maar een kik te geven. We zien dat het een echte ambacht is, het is prachtig om te zien hoe elk deel van het beest, zelfs alle organen en het bloed bewaard blijven. Ze laten zien hoe je de organen zonder ze te beschadigen kan verwijderen en schoonmaken. En iedereen helpt mee om zijn vacht uit te trekken terwijl de huidmembranen van het dier nog warm en soepel zijn. Het is net een biologieles, in het Spaans! We stappen blij en tevreden weer op de fiets en voelen ons rijk met deze nieuwe ervaring.
Ten zuide van het Titicaca meer is de grens overgang naar Bolivia en we zijn opgewonden over alle avonturen die ons daar te wachten staan. Het exotisch klinkende Copacabana, het prachtige Isla del Sol vanuit waar ooit het hele Inca rijk is ontstaan toen de zon- en de maangod hun kinderen er op uitstuurden om een beschaving op aarde te organiseren en Cusco stichtten. La Paz, de hoofdstad van Bolivia, ligt in een dal tussen besneeuwde bergtoppen en dan ook nog op de fiets over de zoutvlaktes van Uyuni en dwars door Bolivia richting Argentinië. Aan de andere kant zijn we ook een beetje bang voor wat ons te wachten staat. Bolivia is het armste land van heel Latijns Amerika, er heerst grote werkeloosheid en het nationaal kapitaal wordt gegenereerd door de handel in cocaine waarin de president een groot aandeel in schijnt te hebben. Veel mensen hebben ons onderweg gewaarschuwd met allerlei verhalen: de schoonheid schijnt onevenaarbaar, de mensen schijnen er een stuk stugger te zijn, verse groenten schijnen weinig verkrijgbaar te zijn en de afstanden over die kale koude hoogvlaktes kunnen zwaar en eenzaam worden.
Zo fietsen we dus vol verwachting en een beetje zenuwachtig richting de grens en net nu lijkt alles mis te gaan. Vera haar casette raakt los en we krijgen het niet gerepareerd dus zijn we genoodzaakt verder te liften. Zo zien we onszelf opeens achter in een dichte vrachtwagen richting de grens tussen Peru en Bolivia rijden terwijl we zenuwachtig grappen maken over hoe onze ouders zullen reageren als zij Amnesty moeten inschakelen om ons uit een Zuid Amerikaanse gevangenis te krijgen terwijl we ervan worden beschuldigd betrokken te zijn bij een enorm drugstransport. Maar gelukkig blijkt de vrachtwagen chauffeur een ontzettend aardige man die ons vlak voor de grens voor de deur van een fietsenmaker afzet. Daarbij blijkt de grensovergang hier een makkie! We worden alleen opgehouden omdat de douaniers zich vervelen en niet ophouden met grappen maken. Maar, uiteindelijk geven ze ons tegen de norm in een 60 dagen visa omdat we chicas guapas zijn en zo langer in hun land kunnen blijven. Nou ja, in iedergeval mogen we we Bolivia in en stiekem zijn we ook wel gevleid met die complimenten over onze vrouwelijke schoonheid, in plaats van over het formaat van onze bovenbenen. Omdat we ons weer eens hebben laten verleiden om onze laatste uur in Peru te vieren met een berg van onze lievelings koekjes en en bruine rum in de hete zon, voelen de laatst 8 km van de grens naar Copacabana als de zwaarste ooit én dan blijkt ook nog dat Carlien haar helm aan de Peruaanse kant van de grens heeft laten liggen waardoor ze opnieuw heen en weer naar Peru moet.
Maar… hier zijn we dan, in Bolivia!!!!
Besos las tres Mosqueteras
