Mike Hall Memorial

Duizend fietsers hadden zich afgelopen zondag verzameld in Sydney om te fietsen ter nagedachtenis aan Mike Hall. De Britste ultra-fietser die vrijdag 31 maart overleed na een botsing met een auto, tijdens de Indian Pacific Wheel Race was een geliefd figuur in de sport. Ook in andere steden in Australië werden memoriam tochten gereden.

De grote opkomst van de memoriam rit geeft een goed beeld van de populariteit van de fietser. Voor vele was hij een voorbeeld en inspiratiebron. Hij won meerdere ultra-distance races, waaronder de Tour Divide tweemaal. Ook was hij de organisator van de Europese Transcontinental Race.

Voor Up/Down #5 2015 reden wij een heel groot rondje met Mike Hall. We bespraken o.a. de start van zijn carrière, zijn tocht naar de top en zijn visie op de toekomst. Het valt in het niet met de prestaties van Hall en het is geen memoriam rit, maar op deze wijze willen ook wij hem eren en een stukje onsterfelijkheid geven. May you ride in peace, Mike.

Een (heel groot) rondje fietsen met… Mike Hall de minst luie fietser van de wereld

Onder de noemer ‘commercieel en professioneel fietsen’, zowel in het wielrennen als het mountainbiken, gebeurt veel. Er worden races gehouden over niet te bevatten afstanden, zonder welke vorm van support dan ook. Geen prijzengeld, geen volgwagen, geen luxe hotels, geen faam en geen gele truien. Deelnemers die meerijden voor enkel de uitdaging van de race. Mike Hall is een van hen en is misschien wel het meest bizarre exemplaar. De belichaming van ‘het tegenovergestelde van luiheid’.

Mike groeide op in Harrogate in North Yorkshire. Op zijn veertiende startte hij met mountainbiken, echter veel meer dan crossen in de lokale bossen was dit niet. Pas tijdens zijn studie op de universiteit werd hij lid van de fietsclub en hij kwam daarmee in contact met gelijkgestemden. Vanuit de club deed hij mee met races, waaronder ook 24 uursraces in teamverband. Puur voor de lol. Doordat veel zijn van teamgenoten met name het nachtelijke deel van de race dodelijk saai vonden, stapte hij over naar de solo-categorie. Dat zegt al wat, vierentwintig uur solo een race rijden. Mike ervoer dit echt niet als heel succesvol, het fietsen stond op een laag pitje. Hij nam tijd om te reizen met een backpack. Weinig bagage en veel vrijheid. Daarnaast deed hij mee met de Rickshaw Run en de Mongol Rally, een soort avonturenrace waarbij je met een tuktuk of oude barrel racet. Hierbij leer je wel te handelen in probleemsituaties… Zijn fitheid liet te wensen over, iets wat Mike zelf stoorde. Zijn voornemen voor 2009 was het rijden van meer events in zijn thuisland.

Het begon dat jaar met tijdritten op de weg. Daarna volgde de Megavalanche in juni. “Wellicht kwam het doordat ik twee weken in Alpe d’Huez op de berg zat, maar bij thuiskomst won ik direct de lokale tijdrit. Gemotiveerd door dit resultaat schreef ik me last minute in voor een 24 uursrace, wederom in de solo-categorie. Ik eindigde als tweede, nadat ik geadopteerd werd door een ander supportteam, ik had er namelijk bij mijn start geen. Hier is het kwartje gevallen, endurance werd hetgeen waarvoor ik in 2010 zou gaan trainen.”

Nadat hij in 2010 flink getraind had, plukte hij daar op de Strathpuffer de vruchten van. Dit is een 24 uursrace in Schotland, je weet wel, het land van de eeuwige zonneschijn… Na zeventien van de vierentwintig uur in duisternis en regen te hebben gereden finishte hij als eerste. “Doorraggen in ellendige situaties bleek mijn talent.”

“Ik kwam in aanraking met de Tour Divide nadat een vriend van mij had meegedaan. De Tour Divide, een 4418 kilometer lange selfsupporting bikepacking race van de Canadese tot de Mexicaanse grens in Amerika. “Destijds waren twee tv-persoonlijkheden afkomstig uit Groot-Brittannië van plan om het record van de Tour Divide te verbreken, terwijl zij amper mountainbike-ervaring hadden. Ik vond dit zodanig arrogant, dat ik besloot ze uit te dagen. Uiteindelijk werd hun project afgeblazen, maar stond ik aan de start. Gelukkig maar, zo kon ik starten met een juiste reden, plezier hebben.”

De race ging goed, heel goed zelfs. Mike reed vlak achter de drie leiders, voor een flink deel van de race. “Halverwege kreeg ik een ontsteking aan mijn achillespees, iets waar veel deelnemers aan de Tour mee kampten. Ik lag twee dagen uit de race en wilde maar wat graag gewoon stoppen. Echter zat ik zover van de bewoonde wereld dat doorrijden naar de finish de ‘makkelijkste’ optie was. Strompelend ben ik dus doorgegaan en met een tiende plaats vloog ik gewoon terug vanaf Tuscon, het doel dat ik initieel voor ogen had.”

“Of ik mijzelf als een doorzetter zie? Ja, ik denk het wel, maar in dit geval was er gewoon geen keuze. De trail neemt je mee naar de finish. Daar bij de pakken neerzitten had weinig zin. Plan B was hetzelfde als plan A, volg de trail naar de finish. Eenmaal thuis ben ik gaan revalideren van mijn blessure en heb ik leren omgaan met het heftige gevoel van de Tour.” In 2012 hoorde Mike voor het eerst van de Round The World Race (RWR), de naam zegt het al, op de fiets de wereld rond. “Ik vermoedde dat mijn ervaringen met de Mongol Rally, het backpacken en de 24 uursraces een goede basis vormden om een gooi te kunnen doen naar het record van 167 dagen. Alle voorgaande deelnemers reden op een tourfiets en hadden altijd een bepaalde vorm van support van derden mee. Ik wilde laten zien wat er mogelijk was als je het als een echte race zou aanpakken, zoals de Tour Divide. Ik pakte een cyclocrosser, voorzag deze van carbon wielen, schijfremmen en bikepackingtassen en dat zou het gaan worden. Deze combinatie was toen nog vrij onorthodox, veel mensen waren sceptisch.”

Het bleek echter zeer goed te werken, Mike brak het record met een flinke voorsprong. Vlak voor de start van de race werd het voorgaande record ineens gewijzigd naar 106 dagen, zeventig dagen er af. Dit kwam als een schok voor veel deelnemers, Mike wist met een uiteindelijke tijd van 92 dagen het record te breken, dik twee weken sneller. Echter, het Guinness Book of Records veranderde de regels net voordat Mike het record kon claimen, de reistijd over zee werd er ineens bij opgeteld. Dit bracht het bestaande record op 125 dagen en Mike zijn tijd op 107 dagen. Deze wijziging ging gepaard met flink wat politiek getouwtrek en verwarring. Dit zorgde ervoor, gecombineerd met een lichte depressie die hij opliep na de rit, dat Mike het record nooit heeft geclaimd. Hij is daar zelf niet hele rouwig om. “Ik wilde laten zien wat er mogelijk was, dat is gelukt. Mijn doel heb ik behaald, daar ging het uiteindelijk om.”

“Mijn depressie zorgde ook voor een gebrek aan motivatie, waardoor ik mijn fietsen een flinke tijd niet heb aangeraakt.” Uiteindelijk begon Mike te werken als fietskoerier in Cardiff, waardoor hij veelvuldig in het zadel zat. Als snel werd hij weer fit, wat ook de mogelijkheid voor langere ritten weer terugbracht. Daarvoor kon hij niet langer dan vijftig kilometer op een fiets zitten.

Eenmaal de conditie terug steeg ook de motivatie weer. “Na de RWR zocht ik niet per se naar nog zwaardere races, maar eerder naar directe competitie. Terug naar de Tour Divide dus. Ik maakte me wel zorgen of ik ‘het’ nog wel in me had om zo’n race aan te kunnen. Ik heb daarom flink getraind en stond fit aan de start, waarbij ik toen al merkte dat ‘de mentaliteit’ zeker nog aanwezig was.”

Na vijf dagen opwarmen en dealen met wat ademhalingsproblemen vloog Mike gewoon. Hij besloot de aanval in te zetten op de gerespecteerde Canadese ultra-racer Craig Stappler. ‘s Nachts, op het honderdveertig mijl lange stuk woestijn bij Wyoming reed hij de hele nacht door. Na een hazenslaapje in de ochtend van niet meer dan negentig minuten had hij tachtig mijl voorsprong opgebouwd op Craig. Twee dagen later stapte Craig uit de race. Mike reed door om uiteindelijk de snelste tijd ooit op de Tour Divide neer te zetten met een voorsprong van ruim vierentwintig uur op het bestaande record. Echter doordat de officiële route gewijzigd was door bosbranden, kwam deze tijd niet in aanmerking als recordtijd.

“Later dat jaar heb ik samen met de Adventurists (de oprichters van de Mongol Rally en Rickshaw Run) de TransContinental opgezet. Een selfsupporting race van London naar Istanbul met maar heel weinig regels. Start en finish staan vast, de route staat vrij. De klok begint bij de start met tellen en stopt pas bij de finish. Of je ervoor kiest om te fietsen of te slapen mag je zelf bepalen.” Zij zagen dit als een mooie voorbereiding en tussenstap voor de RWR een jaar later. De race zou in 2013 dienen als test voor de RWR in 2014.

De eerste TransContinental begon klein, slechts dertig rijders meldden zich, maar het was een succes en het evenement kreeg flinke bekendheid in de fietswereld. Het plan voor de RWR 2014 veranderde wel langzaam van karakter. “De Adventurists kozen ervoor om de race een commerciëler karakter te geven, inclusief supportteams en televisiecrews. Ik zag dat dit niks voor mij was en we besloten uiteen te gaan. Zij zouden doorgaan met hun plannen voor de RWR, ik zou de TransContinental alleen verder ontwikkelen. De tweede editie startte met achtentachtig deelnemers, bijna drie keer zoveel.”

Inmiddels staat Mike op het punt een flinke sponsor aan de TransContinental te verbinden, waardoor hij zijn baan als design engineer bij Rolls Royce kan opzeggen om zich fulltime te richten op deze race. Hij gaat deze uitdaging aan met zijn partner Anne. Het wordt wel een spannende tijd, zonder de vaste inkomsten van zijn baan, maar het is een kans die hij niet wil laten schieten.

“Na de kerst verhuizen we naar Wales, waar het leven een stuk goedkoper is. Daar kunnen we ons fulltime richten op de race, evenals op het bijhouden van een blog en de social media horende bij het evenement. Daarnaast heb ik de mogelijkheid veel meer te mountainbiken in een fantastische omgeving.”

Op de vraag ‘What’s next?’ antwoordt Mike dat hij in 2016 weer wil gaan racen. Zijn laatste race was in 2014. Hij is van plan wederom de Tour Divide te rijden, afgelopen jaar is zijn tijd met achttien minuten verbroken, dat vraagt natuurlijk om een revanche. Daarnaast is er nog de Race Across America van de oost- naar de westkust en blijft de Round The World Race prikkelen. “Maar eerst de focus op de TransContinental uitbouwen, ik heb ideeën voor een aantal offroadraces die ik graag zou toevoegen.”

Wat bijzonder blijft is dat Mike altijd gewoon heeft gewerkt en tussendoor dit soort races heeft gereden. Enkel voor de RWR heeft hij sponsoring gekregen waarvan hij (enkel tijdens de race) kon leven. Hij heeft het geluk gehad dat zijn functie vroeg om flink wat ervaring en vertrouwelijkheid, waardoor zijn plekje bij het bedrijf altijd open bleef als hij weer eens voor een maand verdween.

Trainen voor dit soort races gaat voor Mike op vrij natuurlijke wijze. Door langer en langer te rijden wordt je spanwijdte steeds groter, waardoor je op de kaart steeds meer bestemmingen tot je beschikking krijgt. Het plannen van tripjes en ritten blijft zo avontuurlijk en vernieuwend.

Kiezen tussen offroad en onroad kan Mike niet. “Nu ik wat ouder word, merk ik dat het verkeer mij steeds meer en meer irriteert. De rust op trails in de natuur is het beste. Stoppen als je moe bent, matje uitrollen en slapen waar je wilt, da’s een heel vrij gevoel. In de stad zijn er continu mensen om je heen waar je rekening mee moet houden, waardoor het lastig is je gedachten de vrije loop te laten.” Anderzijds geeft hij aan ook de lange afstanden op de weg mooi te vinden. Met name het in de bergen op een racefiets klimmen vindt hij fantastisch. “Het mooie is juist dat als je de ene vorm van fietsen zat bent, er altijd nog de andere is.”

Op de vraag of Mike nog wijsheden voor beginnende racers heeft, antwoordt hij: “Op lange ritten probeer ik mijn gedachten gewoon te laten gaan, ik ga vaak helemaal op in de omgeving. Ik focus mij juist nergens op, een beetje zoals dagdromen. Hierdoor kun je jezelf verliezen, je problemen vergeten. Je zult zien dat de kilometers voorbij vliegen.”

“Het beste advies dat ik ooit kreeg? ‘Travel light’, het lichtste en meest handige stukje gereedschap dat wij als mensen hebben is het brein. Als je het juist gebruikt heb je eigenlijk verder niet veel nodig.”

Tekst: Harm Spoelstra Beeld: Eddie Clark

Wil je het artikel nog een keer hardcopy lezen? Je kan het gehele magazine hier bestellen.