Trailtrophy

Als we door Vinschgau rijden begint het zonnetje feller te schijnen. Alléén in dit dal van de Alpen zouden er 315 zonnig dagen per jaar zijn en dat willen we wel geloven, want het begint hier al aardig mediterraan te worden. We rijden langs de vele appelboomgaarden naar onze bestemming. Het dal geeft een gek gevoel, met zijn golvende bodem. Net of er een paar hele grote bakken met modder van de bergen zijn gegleden.

Tekst: Bas Kwaaitaal
Foto’s: Manfred Stromberg

De Trailtrophy bestaat uit twee op zichzelf staande trailevenementen, georganiseerd door de Duitser Thomas Schlecking. Deze eerste vindt plaats in Latsch, in het hartje van de streek Vinschgau in Süd-Tirol. Het tweede evenement vindt altijd plaats in september in Lenzerheide in de streek Graubünden in Zwitserland. Aangekomen in Latsch rijden we eerst door naar het expo-terrein om ons in te schrijven. Meteen wordt al duidelijk dat dit een lekker ontspannen evenement wordt. We treffen deelnemers aan die al fijn liggen te chillen in de ligstoelen. Bij inschrijving ontvangen we een goodiebag met daarin de belangrijke transponder voor de tijdwaarneming tijdens de getimde stages. Want, naast het chillen wordt er natuurlijk ook gepresteerd en we zullen flink aan de bak moeten! Het format van de Trailtrophy-weekenden is als volgt: de vrijdag bestaat uit een ‘trail session’ in de namiddag en een ‘night session’ ‘s avonds. Op zaterdag is er de ‘all mountain session’ waarbij er ook flink geklommen moet worden. Op zondag wordt de ‘enduro session’ gereden en is er een uplift voor de laatste 900 hoogtemeters downhill. Deze sessions bestaan uit twee á drie stages die getimed worden en met een enkele uitzondering uitsluitend naar beneden gaan. Alle stages dienen gereden te worden met één en dezelfde bike. Banden en kleine onderdelen mogen echter vervangen worden. Aan het einde van het weekend worden aan de hand van de gereden tijden de beste allround-mountainbikers bekroond!

Op het expo-terrein doet Thomas de officiële opening, hij legt uit hoe alles dit weekend in zijn werk gaat. Hierna wordt in groepjes gestart. Gelukkig kunnen we rustig inkomen met een klimmetje van driehonderd hoogtemeters. Zoals het een trailwedstrijd betaamt wordt de tijd van deze klim niet gemeten en kan ieder op zijn eigen tempo omhoog fietsen. Aangekomen bij een rustiek kasteeltje begint de start van de eerste stage. Aaaiiii… langzaam begint elke deelnemer toch zenuwachtig te worden! Eén voor één wordt er gestart met tussenposes van een minuut. Als ik bijna aan de beurt ben om te starten voel ik iets in mijn keel kloppen. Ik probeer dit maar te negeren door, zoals ik altijd doe, te besluiten niet voor de winst te gaan. Slecht, maar het werkt en ik voel me zo relaxed dat ik na de start al meteen de eerste afslag mis en een flink stuk terug moet klimmen voor de juiste afslag! Al enigszins vermoeid begin ik dus aan de eerste stage en kom ik gelijk weer een klimmetje tegen. Met mijn tong op het voorwiel schieten de gedachten door mijn hoofd: “Fok! Net begonnen en nu al geen podiumplaats meer in het verschiet!” Ja, zelfs de minst competitief ingesteld persoon zoals ik kan zich druk maken om een wedstrijdje, hahaha!
Gelukkig gaat het hierna alleen maar naar beneden met een mooie singletrail voorzien van flinke wortelpartijen, wat mij beter ligt. De 160 millimeter van mijn veerweg wordt hier aardig benut en ik begin terug in mijn ritme te komen. De trail is fantastisch en ik rol heerlijk over de eerste finish, een mat die de transponder registreert en mijn veel te lange tijd stopt. Na een mooi maar kort stukje ‘special stage’, een verbinding tussen twee stages in die niet getimed wordt, bereiken we de start van stage twee. Deze start begint meteen op een singletrail met een klein verloop naar beneden. Ik ga weer met dezelfde klopping in mijn keel van start en zie rechts van de trail een geul lopen. Een van de basisregels van het mountainbiken is dat je moet kijken in de richting waar je heen wilt. Je raadt het al, ik hou me niet aan deze regel en staar blind naar de geul en rij er met volle vaart in. Een behoorlijke smakker tot gevolg en de eerste schrammen op mijn arm zijn gezet. Bij enduro is het toch prettig om je bescherming te dragen! Ik krabbel snel op, denkend aan de tijd en rijd de mooie flowy trail verder netjes uit.

Na een simpel maar lekker dinertje op het expo-terrein wordt er gestart met de nightsession. Het is inmiddels donker en iedereen heeft één of meerdere lampen op zijn bike of helm gemonteerd. We rijden in groepen over een makkelijk te rijden singletrail de berg omhoog. Meteen bekruipt me het padvindersgevoel: een dropping en zie je weg maar terug te vinden met de groep. Helaas, dit gevoel is bij aankomst van de stage meteen weg en het is weer ieder voor zich. Ik ga van start en gelijk valt het tegen om in het donker de gang erin te houden. De technische trail is moeilijk in te schatten. Een snelle tijd zit er weer niet voor me in. Toch drink ik na afloop voldaan met alle padvinders een biertje op het expo-terrein. Man, wat is dit soort trails, gecombineerd met een beetje spanning van de klok, toch te gek. Al helemaal in het donker!

De volgende dag is het een stuk koeler en hangen er een hoop wolken in de lucht. Dit is fijn, want vandaag staat in het teken van de allmountain-sessie. Het betekent dat er 1300 hoogtemeters geklommen moeten worden. De klim naar de Latscher Alm gaat over een grindpad met een perfect stijgingspercentage. Flauw genoeg om in een lekker ritme te komen en steil genoeg om regelmatig uit het zadel te komen om je kont even wat rust te gunnen. Bijna boven aangekomen begint de eerste stage. Ik ga van start en rij over de mat heen die mijn transponder moet registreren. Normaal gesproken hoor je een piepje maar dit keer niet en ik schreeuw achterom of ik door kan rijden en dat mag. Kortom, weer lekker uit het ritme dus! Dit is een stage met weinig verloop naar beneden en enkele korte klimmetjes. Er dient dus hard getrapt te worden! Ik kom afgepeigerd bij de finish en hoor tot mijn verbazing geen verlossend piepje die mijn tijd hoort te stoppen. Bij de Latscher Alm blijkt mijn transponder in mijn rugzak te zitten in plaats van de bedoelde plek om de enkel! Op het terras van de berghut plof ik neer en de lunch met pasta en Apfelschorle smaakt me goed. Ik vergeet het voorval met de transponder snel.
De tweede stage is super ruig en soms zo steil als een worldcup downhilltrack. Er moet veel geremd worden maar ik knal hem er lekker doorheen en vind het super! Thomas noemt de trialtrophy ‘the soulride experience’ en dat slaat zeker niet op deze stage: dit is simpelweg rammen! Na deze stage volgen twee niet getimede special stages, technisch met veel rotsen. Onderweg denk ik aan de slechte keus die we hebben gemaakt door de fullfacehelm niet mee te nemen. Als je twijfelt, dan toch doen!
De derde stage is van hetzelfde laken en pak als de stage hiervoor. In het onderste gedeelte zit echter een lekkere flow en loopt de trail off-camber. Ik glijd bijna met mijn achterwiel het dal in en vervloek weer even mijn bandenkeuze, een achterband met te kleine noppen. Gelukkig kan ik corrigeren door flink tegen te sturen en kan ik mijn pad vervolgen. Het eten op het expo- terrein smaakt me weer erg goed en er volgt nog een avondprogramma met een voetbalspel, bierblikjes waterschieten en een ‘last man standing’ trailspel in een klein vierkant. Het is allemaal typerend voor de superrelaxte sfeer die er het hele weekend hangt.

Als ik de volgende ochtend wakker word, voel ik iets in mijn hoofd kloppen. Misschien toch net iets te veel biertjes gedronken rond het kampvuur gisteravond? Ik kijk naar buiten en zie een strakblauwe lucht. Het zal een warme dag worden. Gelukkig ben ik ingedeeld in een van de laatste uplifts naar de Sonnenberg en kan ik nog even genieten van een paar bakken koffie. Die heb ik ook wel nodig. De chauffeur van het busje kent de weg en scheurt vol goede moed omhoog. De keren dat ik naar beneden kijk doet dat me geen goed en ik krijg een opwelling van hoogtevrees. Dit in combinatie met mijn hoofd en ik heb nog meer spijt van de iets te gezellige avond ervoor. Voor het eerst heb ik geen zin in fietsen, hoe kan dat nou? Boven aangekomen kunnen we gelukkig op ons gemak naar de start van de eerste stage rollen. Als ik aan de beurt ben om te starten vraag ik aan de starter of hij de lengte weet van deze stage. ‘Nein, ich habe keine Ahnung’, zegt de beste man. Eigenlijk is dit toch heel erg leuk van zo’n wedstrijd: je weet echt niet wat je kan verwachten en iedereen heeft dezelfde handicap. Ik rol rustig over de startmat, hoor de piep en mijn tijd begint te lopen. Ik begin rustig, natuurlijk mede door mijn bonzende hoofd, maar vooral omdat ik denk dat de stage lang is. We hebben tenslotte een uplift gehad van 900 hoogtemeters en ik wil mijn krachten goed verdelen. De trail begin behoorlijk ruig. Bochten volgen elkaar steeds sneller op en stuurmanskunst is hier wel een vereiste. De klopping is inmiddels gelukkig van mijn hoofd naar mij keel gezakt. Ja, beter wedstrijdspanning dan een kater! Voordat ik het weet rol ik als een dolle over de finish. Go$#%^&€!*, ben ik er nu al? Ik was nog niet eens op het punt gekomen dat ik het gas even goed wilde opendraaien.

De tweede stage heeft in het begin een paar korte klimmetjes. En dat maakt hem zwaar. We zitten nog op een behoorlijke hoogte, dus ga ik ervan uit dat deze stage wel heel erg lang is en spaar weer mijn krachten. De trail in het bos wordt steeds sneller. Wow, wat is het mooi hier. Aangekomen op open terrein ga ik echt ‘warp speed’, ik zie fotografen langs de kant staan en geef zelfs nog meer gas! Harder heb ik niet gereden dit weekend en ik vlieg alweer over de finish. Iedereen kijkt me aan met een blik van ‘das ist ein schneller Typ…’, zij weten alleen niet hoeveel tijd ik heb verspild in de bovenste passage. Als ik had geweten dat dit zo’n korte stage was had ik meteen het gas erop gezet. Daarmee is ook de laatste stage van het weekend voorbij. We rijden nog een prachtige trail naar beneden het dal in. Eigenlijk zonde dat dit gedeelte niet meedoet voor de tijdmeting. Ik zit na drie dagen biken zo lekker op de fiets dat alles vanzelf gaat. We komen tot de conclusie dat je als plattelander pas na een paar dagen ook echt op snelheid komt. Je bent dit soort trails gewoon niet gewend. Beter ga je enkele dagen vóór zo’n evenement in de bergen rijden. Geheid dat je dan hoger, of iets minder laag in mijn geval, in het klassement gaat eindigen. Maar goed, endurorijden doe je toch voor de fun!

De trailtrophy in Latsch had dit jaar 180 deelnemers. Achttien deelnemers finishten niet alle stages, meestal omdat ze door een valpartij of materiaalpech de stage niet konden uitrijden of omdat een enkele deelnemer zo dom was zijn transponder niet om zijn enkel te doen. Er moesten in totaal 1800 hoogtemeters worden geklommen, verdeeld over twee dagen en 2700 hoogtemeters worden gedaald. Kniebeschermers en een helm zijn verplicht. Op ongeveer de helft van de stages is een fullface aan te raden. Wij droegen er geen maar hadden op een aantal stages spijt hem niet te hebben meegenomen! Een stevige allmountainof endurofiets is aan te bevelen. 160mm veerweg lijkt hier ideaal. Het is een erg leuk evenement om met een groep vrienden een paar dagen eerder heen te gaan. Zo kan je de trails al een beetje verkennen en lekker inkomen. De omgeving is ook leuk genoeg voor niet- mountainbikers. Ook zonder Trailtrophy is het in Latsch een aanrader om eens te gaan biken. Hier liggen geweldige trails die super divers zijn!

Meer info: → www.trailtrophy.eu