Terug naar de Flowgezen

Aan het eind van het zomerseizoen reizen drie bikematen af naar de Vogezen, een middelhoge bergketen in het oosten van Frankrijk. Op uitnodiging van het Office de Tourisme in Guebwiller mogen ze een aantal dagen avonturen beleven. Doorgewinterde mannen verwonderen zich als jonge jongens over al het moois dat deze schilderachtige omgeving te bieden heeft. En dat niet eens zo heel ver van onze landsgrenzen.

Tekst: Erik Ruigewaard
Foto’s: Erik Ruigewaard en Dennis Bruin

De ronde toppen van de Vogezen worden ballons, Frans voor bolvormige bergen, genoemd. Het hoogste punt in de Vogezen is de Grand Ballon met een hoogte van 1424 meter. Het plaatsje Guebwiller ligt in de streek Elzas. De Elzas behoorde lang toe aan Duitsland, maar na de Eerste Wereldoorlog is de streek weer Frans grondgebied geworden. Het verklaart de vele Duitse invloeden in het gebied. De Elzas is verder bekend vanwege de wijncultuur.

Ontbijt ophijsen

We fietsen de komende dagen in het natuurpark Parc Naturel régional des ballons des Vosges. En we zullen bivakkeren op drie totaal verschillende locaties. De eerste twee dagen verblijven we in Le Rimlishof, een kleine plaats vlakbij Guebwiller. Na een rit van ruim 700 kilometer arriveren we op onze bestemming. Het is donker en we kunnen onze slaapplek niet vinden. De hulp van een turbo-Frans sprekende vriendelijke donkere dame is noodzakelijk. Ze priemt met haar zaklantaarn in de lucht tussen de bomen. “Vet”, roepen we tegelijk. We slapen, samen met de vogeltjes, tussen de bomen in een soort van ruimte-cocon. Via trapjes en een loopbrug bereiken we ons ruimtevaartuig. De volgende ochtend na een ijskoude nacht en wat andere ongemakken kunnen we via een emmer ons ontbijt ophijsen. Ook vet.

We maken kennis met de gids Thomas, werkzaam voor het Office de Tourisme en hij is een dag uitgeleend aan ons. Hij belooft ons wat bijzondere plekjes en mooie routes te laten zien. Thomas heeft geschiedenis gestudeerd, wat die dag bijzonder interessant zal maken. Tevens weet hij de weg naar een lokaal fietsenlaboratorium waar we de remmen van de spiksplinternieuwe fiets kunnen laten fixen. Midden in een woonwijk onder een huis sleutelt Mister X de meest exclusieve fietsen in elkaar. Tussendoor heeft hij wel even een paar minuutjes tijd om in recordtempo zowel de vóór- als achterrem te ontluchten.

Spookachtig

We treffen het met Thomas. Het is leuk als de gids je naast het tonen van mooie paadjes, wat vanzelfsprekend is, ook wat interessants kan vertellen. We hebben het vaak anders meegemaakt. In het gebied waar we mooie paden volgen hebben Fransen en Duitsers jarenlang gedurende de Eerste Wereldoorlog tegenover elkaar gestaan. De monumenten van deze zwarte periode komen we overal tegen. Het werkelijk prachtige weer maakt de verhalen onwerkelijk. We worden met de neus op de feiten gedrukt als we uit het niets midden in een bijna spookachtig bos een begraafplaats passeren. Jonge mannen, jongens nog, liggen hier begraven. Allen tussen de achttien en twintig jaar, gestorven voor volk en vaderland. Onze stemmen verstommen automatisch. Zelf ben ik erg onder de indruk en probeer me te verplaatsen in de hel waarin die jongens geplaatst werden.

Zonder gps

Hoe anders is het nu in het gebied. We wisselen steile klimmen af met mooie afdalingen, pikken een druifje mee onderweg, passeren bunkers en plakkaten met heldenverering en genieten volop. We zien vijftig tinten groen. De natuur is prachtig. Het heeft na een lange droge periode onlangs geregend en dat geeft alles wat groeit en bloeit net nog even een zetje. Er zijn overigens volop uitgezette routes in het gebied. Thomas knoopt her en der wat aan elkaar. Hij heeft op zijn werk kaartjes en routes liggen die je zo mee kunt nemen.

De gps wordt voor de verandering niet meegenomen en dat is ook wel eens fijn. Het is jammer dat er onderweg geen gelegenheid is om wat te eten. Daarvoor zijn we net wat te laat in het seizoen. Kansen op een croque monsieur onderweg zijn verkeken. De rest van de week dus lunchpakketjes meenemen.

Aan het einde van een mooie dag nemen we afscheid van Thomas en hij overhandigt ons de vouchers voor de rest van de week. Terwijl we afscheid nemen en hem bedanken voor de vele informatie komt er een jongen naar ons toe lopen. Gil is een kennis van Thomas en woont met zijn ouders op het complex waar wij verblijven. We raken in gebrekkig Engels aan de praat en vragen of hij misschien zin heeft om de volgende dag met ons mee te fietsen, nadat we eerst gevraagd hadden of hij überhaupt wel fietst. Gil vindt het prima. Eerst nog even in de ochtend naar school en na de lunch wil de ideale schoonzoon best wel mee. We wisselen nummers uit, voor het geval dat, en spreken af bij punt X op berg Y. Dat hebben we mooi geregeld. Het is ons nog een beetje een raadsel hoe hij in korte tijd van huis naar punt X zal fietsen.

Na een ijskoude nacht heeft de beheerder van Le Rimlishof medelijden met ons en we krijgen daarom ons ontbijt bij de warme kachel aangeboden. Als we de energiebommetjes voor onderweg klaar hebben kijken we op ons kaartje, bepalen we de route en klimmen we vervolgens heerlijk op ons gemak een zorgeloze dag tegemoet. De aanwijzingen van Thomas even verkeerd begrepen, klimmen we een mooie afdaling en dalen we een saaie klim.

Het filmpje hieronder laat mooi zien hoe je in de regio kan klimmen en dalen.

Alleen op de wereld

Bij het krieken van de dag zien we dat het weer een zonovergoten dag gaat worden. Optimistisch gestemd de korte mouwtjes aan en hup naar buiten èn hopla rechtsomkeer weer naar binnen. De lange mouwtjes aan en een extra jasje… oeps, koud zeg!

We ontbijten iets verderop, daar waar je in wintertijd als wintersporter je glühwein drinkt en bordje pasta nuttigt in de middagpauze. We raken verliefd op de Engels brabbelende crêpes-maakster. Het is wel jammer dat er zo weinig mensen zijn zo aan het einde van het seizoen.

De komende twee dagen is de start bovenop de berg, dus we beginnen meteen met afdalen en erg snel warm wordt het dan niet. Het betekent tevens dat de dag wordt afgesloten met een klim! Goed gekleed gaan we op weg, met het besluit om de komende dagen gewoon ouderwets een kaart mee te nemen. We laden geen routes in de gps, nemen geen routes op, maar gaan gewoon met de kaart, een knapzak vol met reepjes en winegums in het wildeweg fietsen. Avonturen beleven, daar gaat het om. Schatgravers zijn we, bergpiraten met her en der een kruisje op onze kaart. We tekenen wat routes in, lezen hoogtelijnen en schatten de ritduur in gezien de ervaringen van de dagen ervoor. We creëren onze eigen routes. In een week tijd kom je werkelijk waar praktisch geen mens tegen, op één echtpaar na dat met een ezel een wandeltocht aan het maken is. En slechts één verdwaalde mountainbiker.

Wandelpaden, slingerend bergop en bergaf, worden afgewisseld door rotsafdalingen en stukjes verharde weg. De routes zijn goed te doen. We komen geen technische onmogelijkheden tegen en de routes die wij zelf uitvogelen bieden veel mountainbikeplezier. Natuurlijk wel altijd de voetpaden volgen, voordat je het weet is het pad meer dan een meter breed en dat telt niet. Het blijft leuk door een gebied te fietsen waar het in de wintertijd krioelt van skiërs en snowboarders. We knallen pistes af, passeren in de wind piepende skiliften en merken op dat je hier, wanneer er sneeuw ligt, prachtig kunt snowboarden op een aanvaardbare rijafstand van Nederland.

Schilderachtig dorpje

De laatste twee dagen verblijven we in Rimbach-près-Guebwiller, een dorpje aan het einde van de weg, ingeklemd tussen de ‘ballons’, met maar 244 inwoners. De twee voorgaande locaties waren prima in orde, een ruimteschip en een skihut, maar nu verbleven we in À l’Aigle d’Or. Paradijselijke gastvrijheid en luxe in een schilderachtig dorpje.

Thomas, onze vriend uit Guebwiller, heeft het potverdorie goed voor ons geregeld! We voelen ons bijna ongemakkelijk om naar binnen te gaan. We slapen twee nachten in het schitterende hotel. Alle clichés die van toepassing zijn op een mooi Frans dorpje krijgen wij hier geserveerd op een presenteerblaadje.

We besluiten om het de een-na-laatste dag wat rustiger aan te doen. De lichamen beginnen wat te protesteren. Het is eind september en bijna dertig graden! We hebben een bankje, een kerkje, een fonteintje, een kabbelend riviertje en een wankel tafeltje met koffie en koekjes. We plannen een kort ritje die dag. De lange klim naar de Grand Ballon en de afdaling weer terug naar Rimbach gunnen we onszelf op de allerlaatste dag.

Voor het volledige artikel bestel je hem via onze webshop. Wil je nou altijd de leukste artikelen of meest uitdagende trails vijf keer per jaar op de deurmat krijgen? Neem dan een abonnement op Up/Down. Of download het magazine online via onze Soul Kiosk App.