Leesvoer: Paden van ooit
Het woord avontuur wordt tegenwoordig makkelijk gebruikt, misschien wel iets te gemakkelijk. Wat is een avontuur eigenlijk? Google spreekt van: iets spannends of onverwachts dat je meemaakt. Da’s nogal breed geformuleerd. Voor sam Needham betekent het iets tussen het onbekende, het bekende, het goede, het slechte en het snel verdwijnende daglicht voor zien te blijven op de weg terug naar tent of huis. sam neemt je mee en brengt zijn avontuur in Baskenland op fraaie wijze in beeld.
Tekst & foto’s: Sam Needham
Eerder dit jaar werd ik uitgenodigd door Doug McDonald van Basque MTB voor een reis die hij had gepland: het doorkruisen van een relatief smal stuk van de Spaanse Pyreneeën. Ik heb dit gebied al eerder mogen bezoeken en heb zodoende kun- nen proeven van de waanzinnige trails die Noord-Spanje te bieden heeft, dus ik had verder weinig overtuiging nodig. En toen ik las dat Doug de woorden ‘ambitious’ en ‘unexplored’ gebruikte om de trip te beschrijven, maakte dit de beslissing des te eenvoudiger.
Een paar maanden en een vlucht later ontmoet ik Doug en de rest van de crew in Spanje. Voor ik het weet zijn we op weg, over een ruige en stoffige weg. In het don- ker naar onze bestemming, Guara National Park.
Trails vinden
Onze reis begint op de vlakke gronden ten noorden van de Ebro-rivier, tegenover de wildernis van de Sierra de Guara, waar de bevolkingsdichtheid per vierkante kilometer nog lager ligt dan in de Sahara. Vervolgens zullen we door de Zona Zero rijden naar de hoge Pyreneeën, voordat we uiteindelijk doorsteken naar de Benasque Valley. We hebben goede hoop tussen start en eind- punt trails te vinden die mee kunnen dingen naar de titel ‘beste trail ooit’. Het soort trails die je voor altijd blijft koesteren. De trails die net zo diep in het geheugen gegrift staan als de bergen in het Spaanse landschap.
Europa is gezegend met een flink netwerk aan trails, die meanderen over de uitge- strekte bergketens. De Spaanse Pyreneeën vormen hierop geen uitzondering. De trails zoals wij ze kennen hebben een vaak rijke historie en een mooie ontstaansgeschiede- nis, iets waar we tegenwoordig maar weinig bij stilstaan. Deze paden, ooit ontstaan als onderdeel van het dagelijkse leven, worden nu veelal gebruikt als vermaak.
Historie
Het blijft me verbazen hoe goed je kunt mountainbiken op de paden die we als vanzelfsprekend zien. En dit gaat eigenlijk op voor heel Europa. Van bocht tot bocht, van wortel tot wortel, het is vaak lastig om niet van oor tot oor te grijnzen terwijl je samen met je bike naar beneden surft over al het moois dat de berg biedt. Ik heb het geluk gehad om op veel van de mooiste plekken op aarde te mogen biken. Plekken die speciaal voor bikers zijn aangelegd en geacht worden het mountainbike-mekka te zijn. Maar de hoge bergen in de Pyreneeën en de Alpen hebben samen eigenlijk een bijna foutloos portfolio aan trails, waarbij de meeste nooit gemaakt zijn met de intentie om er met een fiets op te rijden.
Je moet wat dieper kijken dan de eerste laag leem of klei, of het bijna perfecte stuk singletrack dat zich voor je uitstrekt om te zien waar het pad ooit vandaan is gekomen. Bijna elke trail die we deze week rijden heeft een culturele historie en heeft daarmee een reden voor zijn plaats in de bergen. Neem de ‘School Run’ bijvoorbeeld. Een trail, gedoopt door Doug, welke een inmiddels verlaten dorp verbindt met kleinere en lager gelegen dorpjes. Ooit liepen de kinderen van deze kleinere dorpjes twee maal per dag dit pad van en naar hun school, waarvan nu slechts de fundatie en wat stenen over zijn. In het weekend werd dezelfde route afge- legd om te bidden in wat nu een overblijfsel van een kerk is. Het heeft iets bijzonders om te zien hoe een trail zich beter weet te wapenen tegen de tand des tijds dan deze gebouwen en fundaties.
Euforisch
Zelfs op plekken waar zich geen ruïnes van dorpjes bevinden en de enige buren wat wakende bergen zijn met roofvogels erbo- ven, blijken er trails in overvloed. Op 2500 meter is er nog steeds een perfecte trail met haarspeldbochten. Terwijl we naar beneden blazen over deze met rotsen overladen, draaiende en kronkelende afdaling, onze knokkels wit tot op het bot, denken we geen moment aan het ontstaan van deze trail. Onze lijven zijn te euforisch van de 1500 meter lange afdaling, waarbij we continu in elkaars wiel bijna in een ruk naar beneden rijden. Het blijkt dat deze trail ooit een pas is geweest waarop hout werd getranspor- teerd van de bosrijke Spaanse zijde naarde steile en steenrijke Franse kant van de Pyreneeën.
Terugkijkend op de trip hebben we met zekerheid het avontuur gevonden dat we zochten. Dag in dag uit op de fiets zitten en dagelijks ‘de mooiste trail ooit’ beleven is niet vanzelfsprekend. Soms zoek je uren, soms minuten. Soms vind je wat, soms niets. Uiteraard zijn er een hoop variabelen die zorgen voor deze ultieme trail, de locatie, de groep met wie je bent, het weer en uiter- aard je gemoedstoestand: allemaal bepalen ze uiteindelijk hoe vet deze rit wordt. Hoe dan ook, het heeft iets magisch, om af te dalen van een berg, van de hoogste top tot terug in het dal, over een pad dat bewan- deld werd door een man en zijn ezel. Of een vader en zijn zoon. Of…
Dit artikel is afkomstig uit Up/Down magazine #5 2016. Wil je altijd de leukste artikelen of meest uitdagende trails vijf keer per jaar op de deurmat krijgen? Neem dan een abonnement op Up/Down. Of download het magazine online via onze Soul Kiosk App. Vergeet ons ook niet te volgen op Facebook en Instagram!
