08-04-2011 - Mountainbiken, Nieuws

Over 25 bergen naar Monaco

Ik gooi mijn fiets de bocht in. Het geluid van schurend rubber wordt luider. Mijn blik dwaalt af naar links en ik kijk het dal in – honderden meters lager. Concentreren, hier wil je er niet af. Over het rotsachtige pad, over de honderden meters hoge richel leidt het pad richting het bos. Michiel rijdt inmiddels weer achter me en samen knallen we nu de  bospaden in. Het gas gaat zonder de duizelingwekkende afgrond vol open. De kleverige bosgrond laat het toe om de fietsen helemaal plat door de bochten te gooien. Noppen worden in de grond gedrukt. Links, rechts, de geul in, de rotsen over. Het geluid van kletterende kettingen klinkt als een schaterlach door het bos. Beneden aangekomen vertonen onze gezichten een grote grijns. Wát een mooie paden!

Tekst en foto’s: Irmo Keizer

Het begon toen Ash Smith een website ontdekte van een fanatieke mountainbiker uit Nice. Op zijn site werden gps-routes beschikbaar gesteld en Ash besloot af te reizen naar Frankrijk om een aantal van deze trails te rijden. Hij stond versteld van de kwaliteit van de paden en de schoonheid van het landschap. Elke keer als hij drie of meer dagen vrij had, pakte hij zijn spullen en ging hij op zoek naar nieuwe routes in de Provence. In 2006 zat Ash met zijn vriendin Melissa op het strand en verwerkte alle trails die zij in de dagen ervoor had gereden. Opeens vielen alle stukjes van de puzzel in elkaar en realiseerde hij zich dat bijna alle paden aan elkaar te rijgen waren. De twee jaar erna kwam hij regelmatig terug om de ontbrekende stukjes van de route op te vullen en de bestaande trails te perfectioneren. De route was het hart van een nieuw evenement, waarin Ash zijn visie op mountainbiken wilde uitdrukken: de Trans Provence was geboren.

Het principe van de Trans Provence is eenvoudig. Klimmen dient een simpel doel: naar boven komen om zo de mooiste singletracks naar beneden te kunnen rijden. De downhills worden getimed, verschillende per dag. De uphills en verbindende stukken niet. Op papier ziet de Trans Provence er niet bijzonder indrukwekkend uit. Driehonderdtwintig kilometer over zeven dagen is niet buitensporig veel. Maar over deze afstand klim je 9500 meter en daal je wel 15200 meter. Vijfentwintig getimede etappes bepalen je eindtijd en je uiteindelijke ranking. Het aantal deelnemers blijft beperkt, dit jaar waren het er eenenveertig. Maar Ash belooft ons dat ook in de toekomst de TP geen massale happening zal worden.

De eerste dag zijn we doorgekomen zonder kleerscheuren. Even relaxt inkomen was er niet bij, na te zijn afgezet op de startplaats was het klimmen geblazen. De trails hierna werden de registers direct open gegooid; steil, steiler, steilst was het motto. Voor Michiel was het conditioneel afzien, voor mij was het afzien met een te zware fototas op de rug die alle kanten op ging in de afdalingen. Zesendertig kilometer later komen we aan in het kamp. We geven onze bikes af, chillen even in de loungetent, douchen en kunnen niet veel later aanschuiven aan de eettafel. We wisselen verhalen uit met de deelnemers. De drie Australiërs die meedoen lijken iets te hoog gemikt te hebben. Zij dachten mee te doen aan een relaxte crosscountry tocht, maar de technische afdalingen gaan hun pet te boven. Toch geven ze niet op, doorgaan is het motto.

“IEDEREEN VERLEGT HIER ZIJN GRENZEN”

Dokter Will Redmond lapt zichzelf op.

De Trans Provence doorkruist de Provence. Je verplaatst je iedere dag van kamp naar kamp. De crew zorgt er hierbij voor dat je spullen naar het volgende kamp worden verplaatst, de tenten worden opgezet én er een lounge tent klaar staat voor bij terugkomst. Frisdrank en bier kan je voor een eurootje kopen en er staat gratis snoep, fruit en versnaperingen klaar. Iedereen heeft een eigen tent, genummerd, zodat je je geen zorgen hoeft te maken als je later aan komt: je plaats is er. Iedere avond wordt er gezamenlijk gegeten, binnen indien de faciliteiten aanwezig zijn, of buiten. We stonden versteld  van de diversiteit én de kwaliteit van het Eten; de catering is goed verzorgd. Goede hoeveelheden, altijd ‘seconds’.

We krijgen de smaak goed te pakken. De snelheid gaat omhoog, switchbacks gaan vloeiend en technisch terrein dat eerst nog tricky leek wordt met gemak verteerd. Het vertrouwen groeit en het plezier wordt groter. De parcoursen blijven verbazen. Geen track is hetzelfde. Vooral de flowy trails zijn vaak dikke lol, schreeuwend van plezier banen we ons een weg naar beneden. De voorganger in het vizier en maximaal gaan. Kombocht in, kombocht uit, stukken afsnijden en andere lijnen rijden, dit zijn de paden waarop alles kan én je je een fout kan veroorloven. Bomen suizen langs je, schampen je schouder. Voldaan rijden we richting de bevoorrading.

Tijd om even te rusten, lekker een espresso te pakken en even bij te praten met de andere deelnemers. Iedereen zorgt hier goed voor elkaar. Er wordt duidelijk gelet op wie er is ingehaald, maar nog niet binnen is. Sommigen rijden in groepjes en rijden de etappes gezamenlijk uit. Voor hen is het competitie-element niet belangrijk. Voor de top vijf-rijders gelden andere regels, zijn gaan duidelijk vol voor de overwinning. Nemen meer risico, genieten anders van de paden. Voor alle deelnemers geldt echter één feit: iedereen verlegt hier zijn grenzen.

Zelf heb ik nog geen dagen tijden kunnen rijden. Bij de vierde special vind ik het tijd om het gas open te draaien. Dit is de heftigste special van de week… ik ben benieuwd. Ik klok me in en vertrek. De eerste switchbacks knal ik door het midden af. Dan begint het echt – rotsblokken, steil, smal. Kei- en keihard werken. Ik kies mijn lijnen, knal hem over de rotswand. Proberen snelheid erin te houden, anders sta je hier stil. Het gaat lekker… voor me duiken een aantal rotsplateaus op en even twijfel ik of dit überhaupt te fietsen is. “Tijd om de grenzen te verleggen”, denk ik bij mezelf en ik schakel een tandje bij. De Turner kreunt, maar doet zijn werk. Wel ligt de ketting eraf, maar ik krijg hem door wat schakelwerk er weer op. De laatste switchbacks. Weer mijn ketting eraf!! Maar ik ben er en heb de special erop zitten. ‘s Avonds blijkt dat ik de vijfde tijd hier heb gereden. Lekker.

Dat is echter niet de reden dat alle deelnemers even een praatje met me komen maken….na deze special vertrokken we even later weer richting de volgende camping. Het bruggetje over het ravijn over, en dan direct steil omhoog. Een lekker technisch klimmetje. Dat kan fietsend. Ik zet aan, ben bijna boven, maar dan glijdt mijn voorwiel weg. Direct links richting afgrond. Er is geen houvast om mijn voeten neer te zetten en ik stort naar beneden. Ik probeer mijn val zo goed mogelijk te remmen en grijp alle takken om me heen. Geen tak is sterk genoeg, maar ze remmen mijn val. Twee meter voor het riviertje kom ik tot stilstand. Een val van twintig meter zonder letsel. Wat een geluk. Ik loop omhoog door de rivier en klauter omhoog, op de fiets en verder maar weer. Sam, die beneden stond om iedereen uit te klokken, heeft foto’s gemaakt van mij in het ravijn. Ongelofelijk veel mazzel…

De laatste dag. Op naar Monaco. We beginnen met klimmen – heel lang klimmen. In een gestaag tempo werkt iedereen zich omhoog. De zee is hier en daar door de mist al zichtbaar. Het terrein is weer anders. De rotsen hier lijken op lava, met een scherpe bite. Oppassen ook hier, veel los materiaal en ook hier weer onvergeeflijke kliffen. Het lastige in dit terrein is ook om je blik altijd voor je te houden; je wil de omgeving in je opnemen. We werken ons naar beneden met vier man. Wij willen als eerste op het strand in Monaco aankomen…

Ik neem nog wat foto’s en spring op mijn fiets. Even het gas erop. In tegenstelling tot een dag eerder geniet ik niet van dit pad. De struiken zijn over het pad gegroeid en er zijn veel losse stenen. Even de gasten voor me inhalen, dan kan ik nog een paar foto’s maken. Maar na een bosje wacht een stuk weggeslagen pad. Mijn voorwiel glijdt weg en ik schuif onderuit. Ik spring weer op mijn fiets en werk mijn weg verder naar beneden. Alleen, waar is mijn remdruk gebleven?? De remleiding blijkt te lekken bij de hendel. Zonder voorrem werk ik mijn weg voorzichtig naar beneden. Het steile laatste pad richting Monaco moet ik grotendeels lopend afleggen. Maar daar is de stad… Monaco lacht me tegemoet en over het asfalt rij ik tussen de tasjes van Louis Vuitton, Ferrari’s en ander duur spul door, richting het strand. Michiel en Paul staan er al. We zijn er, vijfentwintig bergen later. Monaco. Episch. Zet de Trans Provence maar op je lijstje voor 2011.

www.trans-provence.com

Tien nationaliteiten wisten de weg te vinden naar het zuiden van Frankrijk. Zwitsers, Canadezen, Denen, Zweden, Britten, Fransen, Italianen, Nederlanders en Amerikanen. Een gemengd gezelschap, met één gedeelde passie: mountainbiken.


DE BIKES

Onze mountainbikes bestonden uit een drietal testfietsen: een Turner Five Spot met DW link, een Trek Fuel EX9 en een Trek Remedy 9. Drie op papier aan elkaar gewaagde fietsen. Michiel gaat van start op de Trek Fuel EX, terwijl ik kies voor de Turner Five Spot. We stellen de veringen in, checken de bandendruk en tunen hier en daar wat om onze persoonlijke stijl te matchen. Bij de Trek besluiten we na twee dagen andere banden te gebruiken, de meegeleverde Bontrager Jones schieten  zwaar te kort op het terrein. Achter kiezen we voor een 2.1” Schwalbe Fast Sam, voor een 2.25” Noby Nic. We besluiten tevens om de “tubeless compatible” velgen tubeless te maken. Scheelt aardig wat lek rijden in dit terrein. De verbetering is groot en dit illustreert ook direct het belang van goede sloffen onder je fiets. Overigens zouden wij nooit verwachten van een fabrikant dat de perfecte banden worden meegeleverd. Elk terrein is immers anders.


SPECS FIETSEN
We gaan jullie niet vermoeien met een eindeloze lijst van specificaties. De hoofdzaken zijn belangrijk. Wil je toch alle precieze specificaties weten, dan verwijzen we je naar de websites van de fabrikant of importeur. We hebben drie testfietsen meegenomen die qua afmontage vergelijkbaar waren – dit zijn onze bevindingen…


TREK FUEL EX 9
De blank gelakte (mooi!) Fuel EX 9 biedt een veerweg van 120mm. Steekassen maken de fiets tot een uiterst  strak geheel en een 10-speed Shimano XT driveline verzorgt de schakelprestaties. De vering is volledig in handen van Fox, met een 32F Fit RLC voorvork en een RP-23 DCRV achterdemper. Rollen doet deze mountainbike op DT Swiss M1800 velgen, remmen met de Avid Elixir CR schijfremmen. De Trek Fuel EX boezemt vertrouwen in. De steekassen verbeteren de stijfheid van de fiets, de looks van het frame zijn clean en strak. Lekker, dat blank gelakte alu. Gedurende de week maakt de fiets een uitgebalanceerde indruk. De vering slokt het meest technische terrein zonder klagen op. De veerweg van de fiets wordt tijdens de Trans-Provence tot het uiterste getest en het moet gezegd worden, deze fiets doet zijn werk uitstekend. De geometrie is uitgebalanceerd, klimmen en dalen doe je met het grootste vertrouwen. Ook in het technische terrein doet de fiets het goed, alleen op de zwaarste downhills zou net dat beetje veerweg extra welkom zijn.


TREK REMEDY 9
Een gouden “love it or hate it” look voor de Een gouden ‘love it or hate it’ look voor de Remedy 9. De fiets is vrijwel gelijk aan de Fuel EX qua afmontage. De voorvork bestaat hier uit een Fox 32 Talas Fit RLC. Ideaal in dit terrein, zo blijkt. De voorvork is ‘on the fly’ in te stellen van 120 tot 150mm. De overige componenten zijn gelijk aan de Fuel EX; ook hier een 10-speed Shimano XT aandrijving, DT Swiss M 1800 wielen en Avid Elixir CR remmen. De Remedy en de Fuel EX hebben nogal wat gemeen. Voor de Trans-Provence is een iets lichtere fiets zeker fijn, maar er is geen twijfel welke fiets de betere afdaler is; de Remedy laat de Fuel EX achter zich op dit gebied. Ook switchbacks gaan net iets lekkerder en de zitpositie op deze fiets boezemt net dat beetje meer vertrouwen in. Daarentegen is het harder werken in de klim. Beide fietsen zijn aan elkaar gewaagd. De Talas zou wellicht een ideale partner zijn voor de Fuel EX.


TURNER FIVE SPOT
Het uiterlijk van de Turner is ingetogen. Geen fancy design qua graphics. De afmontage van de fiets is prima in orde, met een Shimano XT groep, Fox Talas (100 – 140mm) voorvork, DT wielen met Hope naven (Pro XC3) en Hope M4 / V2 schijfremmen. Verder maakt de fiets gebruik van de DW link. Deze fiets is uitgebalanceerd. Acceleratie, remmen, klimmen en dalen – alles voelt vertrouwd aan. De DW link is duidelijk geen marketing-only zet. Dit concept werkt simpelweg fantastisch. In afdalingen verteert de vering alle denkbare klappen. In snelle, smalle singletracks voelt het allemaal lekker aan maar ook op hoge snelheden en uiterst technische downhills doet deze fiets zijn werk meer dan goed. Ook vol lof zijn we over de Hoperemmen. Er is geen moment geweest dat er een verschil merkbaar was in modulatie of stopkracht.


CONCLUSIE
De ideale mountainbike voor de Trans-Provence? Moeilijk te zeggen, dat is mede afhankelijk van je rijstijl. Wil je volle bak de technische downhills kunnen knallen, dan is een fiets met circa 140mm veerweg aan te raden. Zowel de Trek Remedy 9 als de Turner Five Spot (met DW link) is een uitstekende keus. De Trek is gunstiger geprijsd, de Turner biedt een erg goed uitgebalanceerde fiets, die ook nog eens verbluffend qua rendement is. Maar ook de Trek Fuel EX staat zijn mannetje en is een goede keus, zeker als je niet de luxe hebt om én een fiets met wat meer veerweg én een crosscountry racer te kopen. Choose wisely.

www.trekbikes.com
www.turnerbikes.com
www.bikeboutique.eu


Natuurlijk ga je op zo’n tocht niet helemaal onvoorbereid te werk. Hier een selectie van de spullen die wij driehonderttwintig kilometer bij ons hadden.

POC TRABEC
Pas vanaf 2011 in de winkels maar nu al door ons getest in de Provence: POC’s nieuwe allmountainhelm, de Trabec. Een dubbele aramide laag zorgt voor een veel betere protectie dan de gemiddelde crosscountryhelm en de luchtgaten bieden genoeg ventilatie bij het klimmen. POC-helmen hebben een fris nieuw uiterlijk en wij konden de looks erg waarderen. www.pocsports.com

GARY FISHER HANDSCHOENTJES
Circa vijftien jaar oud maar ze doen hun werk nog prima! Handschoenen zorgen voor demping in de handpalmen, bescherming tegen dichtbegroeide trails en natuurlijk bij valpartijen. Dit paar is al bijna een klassieker te noemen. Prijs: onbetaalbaar.

BINNENBANDEN
Op een trip als deze zijn een set tubeless banden geen overbodige luxe. Mocht je toch lek rijden, doe er dan toch even een binnenband in. Geen lichtgewicht crosscountry banden op deze trails. Sla er van tevoren minstens vijf in en zorg dat je er dagelijks twee in je rugtas bij je hebt, anders is het wel voor één van je medebikers. Om je tubeless lek te dichten: denk ook aan een patchkit.

SKS TOOLBOX TRAVEL & SKS INJEX ZOOM
De SKS Toolbox Travel is een portable toonzet. Gedurende de Trans-Provence heeft deze multitool ons een drietal keren rijdende gehouden. Ook de minipomp, de SKS Injex Zoom, had een uitstekende staat van dienst en hield ons rijdende gedurende de week. www.sks-germany.com

OAKLEY JAWBONE
Goed zicht kan je tocht maken en breken. De Oakley Jawbone is door zijn verwisselbare lenzen aan te passen aan alle weersomstandigheden. Antislip op het neusstuk en de pootjes zorgt voor een goede grip op je gezicht. De lenzen met gaatjes erin besloegen veel minder snel dan die zonder. Een goede bril mits het je pasvorm is. www.oakley.com

GO PRO
De omgeving van de Trans-Provence is adembenemend. Zorg dat je een fototoestel bij je hebt om het vast te leggen. Eén van de beste tools om trails te filmen is een Go Pro Hero HD actionsports camera. Met verschillende bevestigingsmogelijkheden is deze op je fiets, helm of lichaam te bevestigen. Wij raden voor mountainbiken het harnas aan waarmee je hem op je borst draagt. De beelden die je hiermee verkrijgt zijn veruit het meest stabiel. www.goprocamera.com

 van