12-07-2012 - Mountainbiken, Nieuws

De Geheimen van de Ardèche

Terwijl we uit onze rugzakken de lunch pakken, kijken we om ons heen. We staan bij een schuilhut. Maar dan wel één die de tand des tijds al tienduizenden jaren weet te doorstaan. Massieve rotsblokken zijn gebruikt om een onderkomen te maken in deze mooie omgeving. Wij gebruiken de schuilplaats als lunchplek en kijken vanaf het dak naar de omgeving. In de verte zien we rotswanden die zo karakteristiek zijn voor de Ardèche. We zijn maar wát benieuwd naar de trails die we hier nog zullen gaan rijden. 

Tekst: Irmo Keizer
Foto’s: Irmo Keizer & Jaap van Hoof

Vive la FranceOnze thuisbasis is het dorpje Villeneuve-de-Berg. We zijn hier op uitnodiging van Bruno Keustermans van Volante, Maison Sportive. Na de péage rijden we nog een flink stuk door het Franse platteland, inmiddels gehuld in duisternis. We zijn benieuwd naar ons onderkomen. De verhalen van gedateerde Franse hotels worden uitgewisseld en niemand van ons heeft een idee waar we nu terecht komen. Even later draaien we het dorpje in. Een grote poort is alles wat er te zien is. Even later worden we verwelkomd door Bruno. We zetten onze spullen in de imposante hal van het pand, een eeuwenoude voormalige distilleerderij. Onder het genot van een koud biertje praten we met Bruno over wat ons de komende dagen te wachten staat. De fietsen worden in elkaar gezet en gecontroleerd om even later in onze luxe kamers in slaap te vallen.

‘s Ochtends vertrekken we met de auto naar Salavas. Over een jeeptrack fietsen we naar boven. Hetlandschap wordt door ons driftig bekeken. In de verte zien we de fameuze rotswanden. Wij zijn op weg naar het ‘Bois des Bruyeres’, waar een aantal singletrails liggen die specifiek voor mountainbikers zijn. In de klim komen we zowaar enkele groepen tegen, maar bij de singletracks zijn ze niet meer te bekennen. Wij duiken enthousiast de eerste trail in.

De ‘Single des Eucalyptus’ is een klein juweeltje. Flauwtjes naar beneden, maar heerlijk geshaped. Kleine jumps, krappe bochtjes en soms lekker grove stukjes wisselen elkaar af. Beneden aangekomen draaien we weer het zandpad op en rijden we wederom naar boven. De ‘Single de la Matoune’ is wat natuurlijker maar doet de lach op ons gezicht niet afzwakken. Integendeel, de toon is gezet.

We rijden verder. Het terrein is grof, losse stenen schieten onder je wielen door, energie wordt opgeslokt door de ondergrond. Het is weer even wachten op de écht lekkere trails en dus is het zaak om even kilometers te vreten op onze bikes. Na het eten van onze lunch bij de prehistorische schuilhut gaan we verder. We zijn op weg naar een singletrack-paradijsje vlak bij het dorpje Vagnas. Vanuit het niets is hier ineens een rode, gravelachtige ondergrond. Een kleine speeltuin! Kinderlijke geluiden ontvallen ons en we crossen heen en weer. De regen heeft het terrein ietwat zompig gemaakt, maar we kunnen het niet laten om hier run na run te doen. En… er komt nog meer, zo wordt beloofd. We banen ons een weg door het woud van singletracks. Krappe bochtjes houden je hier bij de les, de ondergrond heeft massa’s grip, de vochtige bosgrond nodigt uit om het gas nog wat verder open te draaien.

We scheuren het bos uit en razen opeens over een losse, ietwat rotsachtige vlakte. Af en toe is er ruimte voor een inhaalmanoeuvre en bij ons allemaal blijkt een beetje fourcross-bloed door de aderen te vloeien. Een paar switchbacks later knallen we over een rotsplateau en duiken we het bos weer in. Nog een rondje volgt, en nog één om het af te leren. Steeds weer andere paden, steeds weer nieuwe paden, steeds weer nieuwe lijnen en steeds weer lachende gezichten. Kortom, Les Sentiers du Frigoulet zijn très bon.

De dag zit er nog niet op. “De mooiste trail van de dag”, grijnst Bruno. We fietsen in de buurt van het gehucht Sicouzat. Dreigende wolken pakken zich samen en enkele druppels vinden plagend hun weg naar onze voorhoofden. Het miezerweer zorgt voor een glibberig laagje. Het uitzicht ziet er apocalyptisch uit, het ontluikende lentegroen steekt schril af tegen de wolken van de dondergoden. Het pad naar beneden is steiler dan al wat we daarvoor hebben gereden. Vooral het laatste stuk is zeer de moeite waard, steil, los en rotsachtig. We eindigen in een soort van rivierbedding waar de regen inmiddels pogingen onderneemt om een nieuwe stroom water te maken. Snel op de fiets en terug naar Villeneuve.

De volgende dag staan we te popelen. De verzorging bij Volante is dik in orde en vol koolhydraten geladen staan we al snel weer op de trappers. Het eerste gedeelte is alles behalve saai. We rijden omhoog langs een steil pad, richting een oude uitkijktoren. Voor ons, een machtig dal. We kronkelen verder. Even later is het andere koek. De Romeinse weg (La Voie Royale), waar we overheen hobbelen, duurt lang. We sterken ons met de gedachte dat die afdaling dan ook langer gaat duren. We duiken de singletrack in. Het begin is lekker flowy door de dichte begroeiing. In één klap wordt het steiler en ligt daar een koning van een switchback, verscholen in het gebladerte. Nog een paar switchbacks volgen en dan kan het gas vol open. De singletrack reikt tot waar het oog kan zien. Beneden aangekomen nemen we even plaats tussen de wijnranken. We warmen op in het zomerse zonnetje dat vandaag wél zijn weg wist te vinden naar het zuiden.

 

We vervolgen onze weg. Een pittige klim volgt. Grove stenen maken korte metten met elke stuurfout. Hierna is het over de oude Romeinse weg, La Voie Royale, op naar de volgende trail. Het terrein verandert en wordt wat opener. Het pad is saai, maar de omgeving maakt veel goed. Boven aangekomen storten we ons naar beneden. We zouden langs de Ranc de l’Arc moeten zijn gekomen, een natuurlijke boog die Bruno ons wou laten zien. Wij vergeven onszelf, want het pad dat volgt vráágt er gewoon om om HARD te gaan. We suizen naar beneden, lopen weer terug omhoog, nemen wat foto’s en suizen weer omlaag. Het moet maar… we doen hem nog één keer.
We volgen de ‘Salastre’ een klein riviertje waar we even later ook onze lunch verorberen. Een leuke slingerende singletrack, niets moeilijks, niets technisch, maar je vermaken komt ook hier wel goed. Een redelijke klim volgt om vervolgens aan te komen bij het toetje van de dag, de afdaling richting Balazuc. Deze trail doet de pijn van de klim al snel vergeten. Tussen de boomgaarden door slingert het pad zich omlaag. Grote delen van het pad liggen lichtjes off-camber en enkelen van ons glijden hier en daar onderuit. Het mag de pret niet drukken, de finale van de trail is heerlijk. Een paar kleine natuurlijke jumps volgen en de grote grijnzen staan inmiddels gebeiteld op onze gezichten. Dat was het dessert. Maar gelukkig zitten we in Frankrijk, waar altijd nog een kaasplankje volgt. Vanuit Leyris rijden we de laatste trail omlaag, richting Rochecolombe. En die kaasplankjes blijken zo maar weer eens de moeite waard te zijn.

We ondernemen die avond na het eten een moedige poging om het nachtleven van Villeneuve-de-Berg te ontdekken. “Overdag mag het dan uitgestorven zijn, ‘s avonds is er vast nog wel ergens een drankje te vinden”, dachten wij. Even later gingen we met die gedachte onder de wol. Dan maar fit die laatste dag in. Het plan van Bruno was eenvoudig. We rijden via een klein omweggetje richting de top van de berg, bovenaan de Pont d’Arc. We vertrekken vanuit het toeristische Vallont-Pont-d’Arc. De singletracks hier zijn niet eenvoudig te vinden en even later besluiten we om de weg naar boven te volgen. Een flink aantal kilometertjes later staan we bovenaan. We eten onze rantsoenen, slurpen uit onze drinkzakken en zetten de brillen weer op. Het pad dat volgt is het echte werk. Slingerend door de bomen, steil, flowy, tricky soms. We rijden het bos uit en worden overweldigd door natuurschoon. Gelukkig laat de trail het hier weer toe om je blik te laten afdwalen. We knallen verder naar beneden… het zit er bijna op. Langs de weg stoppen we bij een zowaar open zijnd cafeetje. De espresso doet de praatjes flink aanwakkeren en even later rijden we over de weg terug. De Pont d’Arc is machtig en na een paar laatste foto’s weten wij het wel: dit is niet onze laatste keer hier.

[nggallery id=5]

[youtube id=”GHPqUnIuAWs” w=”700″]

 

INFO

Zelf op pad in de Ardèche? Neem dan een kijkje bij Maison Sportive van Volante, waar je super kunt vertoeven met je vrienden. http://www.maisonsportive.com/

LEZERSREIS
Zin om die lekkere trails te ontdekken in de Ardèche? Volante biedt een exclusieve lezersreis aan. Je ontdekt de door ons gereden trails én kunt zelf op ontdekkingstocht. Geloof ons, er is nog zoveel meer.

– Woensdag 19 september tot zondag 23 september (4 overnachtingen)
– Halfpension + lunchpakket voor overdag
– 3 mtb-tochten met gids
– Volante t-shirt
– Max. 15 personen
– Prijs: EUR 450,- (incl. btw)
(vervoer naar Frankrijk & vervoer ter plaatse niet inbegrepen)

KOSTEN
Vanaf Maastricht is het 922 kilometer rijden tot Villeneuve-de-Berg. De Ardèche is ook ideaal in combinatie met het mountainbiken rond Fréjus of is een mooie tussenstop wanneer je onderweg bent naar Italië. Reken voor de tol op zo’n zestig euro voor een retourtje. Uiteraard weer te skippen via de N-wegen.

 

 van