Biketrails in Graubunden

Het Zwitserse kanton Graubünden timmert hard aan de weg, of beter gezegd, aan de biketrails. Het meest oostelijke kanton van Zwitserland heeft onderzoek naar uitgaven van toeristen gedaan en wat blijkt… Bikers spenderen twee en een half keer zoveel als wandelaars. Mountainbiken is dus het nieuwe goud en een forse investering verdient zich terug. Winter-sportgebieden worden in de zomer omgetoverd tot mountainbike paradijzen. De gebieden worden onderling met biketrails en liftverbindingen gekoppeld. De hotels zijn bikevriendelijk en bussen zijn uitgerust met een fietsrek.

Tekst en foto’s: Jasper Leenarts

Om Graubünden Bike te promoten worden allerlei initiatieven gestart. Een ervan komt van Postauto. Als je in Zwitserland bent geweest ken je ze wel: de knalgele bussen van Postauto. Zij hebben een kick-off reis georganiseerd: vier dagen mountainbiken door Graubünden (en Italië), waarbij de Postauto-bus gebruikt wordt om je bagage te vervoeren en je op veel plekken alvast een stuk omhoog te helpen.

De reis wordt geleid door twee ervaren gidsen. Silvio Bundi en Ernst Schurter. Silvio is onder andere winnaar van de Cape Epic in 2006 (samen met Christoph Sauser) en heeft zijn eigen mountainbikewinkel. Ernst is jarenlang coach van het Zwitserse downhillteam geweest en werd wereldkampioen downhill bij de masters in 2009. Zijn zoon Nino Schurter werd in 2009 wereldkampioen Cross Country bij de elite.

Dag 1

BIKERS IN DE MIST
‘s Morgens vroeg om kwart over acht ben ik bij halte 15 van het Postauto-station in Chur. Iedereen maakt met elkaar kennis en de mountainbikes worden op de trailer achter de minibus geladen. We worden naar de Gotschna-gondel in Klosters gebracht. Bestemming van de ochtend is Davos. Het panorama schijnt echt geweldig te zijn, maar door de dikke mist kunnen we helaas niet meer dan vijftig meter vooruit kijken. We wisselen klimmen en dalen af, terwijl we ondertussen onze voorganger in zicht proberen te houden om de weg niet kwijt te raken. Gelukkig hebben we Silvio en Ernst bij ons. Ze weten ons, ondanks de mist, feilloos naar Davos te loodsen. Onze Postauto brengt ons na de lunch naar onze volgende uitdaging. Er hangt nog steeds mist, de temperatuur is tegen het vriespunt en als we de bus uitstappen begint het spontaan te regenen. Ideaal
weer voor een klim van ruim zeshonderd hoogtemeters. Al snel rijdt ieder in zijn eigen tempo omhoog. Ik rij achteraan, met de zwaarste fi ets en de zwaarste (camera) tas op mijn rug. Als het pad nog steiler en rotsachtiger wordt, loop ik maar verder en duw ik mijn fiets omhoog. Het landschap is verlaten. Ik zie mijn medebikers niet meer. Ik hoor slechts het geluid van bergwater dat zijn weg naar beneden zoekt en de wind die steeds harder komt opzetten. Ik voel de eenzaamheid. Uiteindelijk bereik ook ik de berghut op de top. Als we allemaal weer op adem zijn gekomen, beginnen we aan de afdaling. Om op onze eindbestemming van vandaag te komen, moeten we nog een paar keer stukken klimmen en afdalen. Uiteindelijk komen we aan bij ons luxe hotel in Zernez. De ruim 1100 hoogtemeters klimmen en 1800 hoogtemeters dalen in de kou heeft zijn
weerslag. Na het diner duikt iedereen meteen zijn bed in.

Dag 2

ALPINEBIKEN
De tweede dag staan de Ofenpas en de Umbrailpas onder andere op het programma. Uit voorzorg kleed ik me warmer aan dan gister. De dag begint rustig met een makkelijke maar leuke afdaling. We eindigen de afdaling met een geweldige en bochtige fl owtrail langs een bergbeekje. Het is echter gedaan met de rust en ik hoop dat mijn benen voldoende hersteld zijn van gisteren. Onze Postauto zet ons af in Italië. Bovenop de Umbrailpas. De witte toppen met sneeuw steken af tegen de strak blauwe lucht. Binnen de kortste keren klimmen we zelf ook in de sneeuw, op weg naar het hoogste punt van deze reis, Bocchetta di Forcola, op 2760 meter hoogte. We dalen af naar een klein restaurantje bij het stuwmeer Lago di Cancano. We lunchen op z’n Italiaans met een lekker bord pasta con carne om de nodige koolhydraten aan te vullen. Er staat ons namelijk weer het nodige klimwerk te wachten voor we Livigno bereiken. Het weer is echter goed en de weg naar boven steigt geleidelijk. Ik bereik de top met een glimlach. Wat onze gidsen me niet hadden verteld is dat het stuk afdalen naar Livigno ook nog een aantal klimsecties in zich heeft. Op die klimsecties ga ik mentaal en fysiek dan ook volledig kapot. Mijn spieren zijn ruim 2200 hoogtemeters klimmen in twee dagen niet gewend. Pas als we bij het hotel aankomen ben ik overtuigd dat het klimmen voor vandaag is afgelopen. Tijdens het diner kan ik goed merken dat we in Italië zijn. We worden met de gebruikelijke Italiaanse chaos bediend, het eten is heerlijk en als we klaar zijn is het al na elven.

Dag 3

CULTUREEL VERANTWOORD AFDALEN
Vandaag kunnen de klimspieren uitrusten. We gaan vooral afdalen. De lucht is weer strak blauw. Vanuit Livigno vertrekken we richting Zwitserland. Bovenop de Berninapas worden we losgelaten. We volgen globaal de Bernina-spoorlijn het dal in. Het bekende rode Zwitserse treintje staat samen met de Albula- spoorlijn sinds 2008 op de Unesco-werelderfgoedlijst. De witte bergtoppen zijn bijna continu in zicht. Dit is het model-Zwitserland uit de folders, zo idyllisch. Op een terras genieten we van de lunch en de zon. ‘s Middags zet de bus ons af op de Albulapas. In tegenstelling tot de gemoedelijke afdaling van ‘s morgens, hebben we ‘s middags vooral veel technische downhilltrails op het programma. Rotsen, serpentines, steile secties. Ondertussen hebben we steeds goed zicht op de prachtige en creatieve brugconstructies van de Albula-spoorlijn die zo zijn ontworpen dat het treintje de steile bergpassen kan bedwingen. In Filisur worden we opgepikt en met de bus naar Lenzerheide gebracht. Na een lekkere douche, poolen we in de loungeruimte van het hotel onder het genot van een biertje.

Dag 4

ELKE TRIP HEEFT EEN EINDE
Vandaag begint de dag niet met een busrit. We fietsen naar de skilift in Lenzerheide en deze brengt ons omhoog. Het is de laatste dag van de reis. De sfeer is heel relaxed. Iedereen wil nog “lekker een dagje genieten.” Ook vandaag is de variatie in trails weer enorm. Technische afdalingen vol stenen, singletracks door de bossen, alpenweiden, singletracks naast een steile afgrond. Helaas zijn de bosbouwers ook in Zwitserland actief en lijkt het laatste stuk van de ochtend meer op hordelopen over omgevallen bomen dan op fietsen. ‘s Middags gaan we met een volgende skilift omhoog. Eerst dalen we een stuk, maar daarna volgt het laatste echte klimwerk van deze trip. Het begint met een onverharde weg, maar als we de laatste boerderij zijn gepasseerd, moeten we in een soort heideveld onze weg zien te vinden. Als we eindelijk de top bereiken, kijken we uit op onze eindbestemming: Chur. Via een afdaling over skipistes bereiken we de start van de downhillstrecke boven Chur. De downhillstrecke is vooral steil en bochtig en geeft ons een laatste adrenalineboost. Van de downhillstrecke rollen we zo Chur in. Op het Postauto-station staat onze bus met onze bagage. We drinken gezamenlijk nog wat. Iedereen neemt afscheid en ik vertrek met mountainbike en al in de nachttrein terug naar Nederland. Wat kan een krappe minidouche in de trein toch heerlijk zijn.

Graubünden heeft een bijzondere indruk op mij achtergelaten als het om biken gaat. In vier dagen hebben we ruim 3000 hoogtemeters geklommen en bijna 10.000 hoogtemeters afgedaald. De variatie in landschappen en biketrails is enorm. Er is voor iedere mountainbiker genoeg te vinden. Of je nou uphill wil fietsen of juist in een park downhill wil knallen. Technische trails of flowtrails, singletracks of gravelwegen, wortels of rotsen. In Graubünden is voor elke biker wat te vinden.

Zwitserland Toerisme
www.myswitzerland.com
of bel 0800 100 200 30 (maandag – vrijdag Nederlandstalige service)

Regio Graubünden
www.graubuenden.ch

Wil je relaxed naar Zwitserland met je mountainbike? Zonder files of gedoe met vliegtuigkoffers?
Denk aan de trein: www.myswitzerland.com/treinreizen