09-04-2011 - Mountainbiken, Nieuws

Bedevaart naar Utah – Supertrails

Supertrails voor een poor lonesome cowboy.

Surfers hebben Hawaii als bakermat én topspot van hun sport. Snowboarders hebben Mt. Baker, een skigebied ten noorden van Seattle, waar ze voor het eerst werden toegelaten op de pistes. Memorabele locaties waar geschiedenis is geschreven. En wat hebben wij mountainbikers? Wij hebben de Amerikaanse staat Utah. En om preciezer te zijn het plaatsje Moab.

Tekst en foto’s: Bas Rotgans

Je kunt je onze opwinding voorstellen als we met een auto oversteken van Colorado naar Utah. Onderweg komen we nog langs andere legendarische mountainbikeplekken, zoals Fruita en de afslag naar Durango. Dan maken de groene naaldwouden van Colorado plaats voor een droge steppe met in de verte de rood-, geel- en grijsgekleurde rotspartijen die je kent uit bekende mountainbikevideo’s en de beelden van de jaarlijkse Red Bull Rampage. Pas als we relatief nog maar een klein stuk hebben te rijden, liggen de karakteristieke rode rotsen wat dichter langs de snelweg. En dat is dan ook meteen adembenemend!

Ineens flitsen mijn herinneringen terug naar de Arendsoog-boeken die ik vroeger heb verslonden. Zo moet dat er dus in het echt uit hebben gezien. Daardoor heb ik het gevoel dat er elk moment een horde indianen te paard de rotsplateaus af kan komen rijden. Zo op het eerste oog zie ik niet waar je hier zou moeten fietsen. Alle bergen lopen, na een eerste afgesleten stuk, loodrecht omhoog. Toch zien we links en rechts aankondigingen van trailheads en loops. We rijden eerst naar de Poison Spyder bikeshop om maar eens wat meer info bij de locals in te zamelen en fietsen te huren.

Om te begrijpen wat de locals bedoelen is een beetje kennis van Amerikaanse trailjargon wel wenselijk. Elke trail begint bij de trailhead, vaak een parkeerplaats met een groot bord met de naam van de trail erop. Een loop eindigt bij dezelfde trailhead als vanwaar je vertrok, omdat je een rondje hebt gereden. Wanneer je over dezelfde trail heen rijdt als terug heet het een ‘out and back’. Eneen lollipop is een trail waarbij je over een toegangsroute naar een lus in de trail rijdt en na het rijden van de lus, over diezelfde toegangsroute weer terug rijdt. Op de kaart ziet zo’n trail eruit als een lolly, dus vandaar.

De versteende zandduinen bieden oneindig veel grip.

Mountainbiken is elders in de VS ontstaan, maar er zijn weinig plekken die zo hebben bijgedragen aan de groei en publieke beeldvorming als de mountainbikers op de rode rotsen rondom Moab, aan het eind van de jaren tachtig en het begin van de jaren negentig. Achteraf is het best grappig om te zien dat de mountainbikers juist hiernaartoe zijn gekomen, Moab ligt middenin de woestijn en in juli en augustus is het hier simpelweg te heet om lekker te kunnen fietsen. Tegelijkertijd heel erg logisch: Utah, en met name de streek rondom Moab, is al heel erg lang een bestemming voor Amerikaanse outdoorfanaten. Klimmers, hikers en ruiters kwamen al veel langer hiernaartoe om hun sport te beoefenen in het weergaloze natuurlandschap en op de waanzinnige rotsformaties.

Maar er kwamen ook al enkele decennia – en daar is de link met mountainbikers – motorcrossersen 4×4-fanaten naar de Slickrock Trail. De rots waar Slickrock uit bestaat is namelijk helemaal niet ‘slick’. Sterker nog, banden van een mountainbike of crossmotor hebben waanzinnige grip op het schuurpapierachtige oppervlak van het terrein. Daardoor kun je met je fiets steile afdalingen of klimmetjes heel rustig rijden. Je banden plakken toch wel. De wereldberoemde trail ligt in een recreatiegebied dat Sand Flats heet en is nog geen zeventien kilometer lang. Maar vergis je niet, door het enorm kronkelende en golvende terrein doe je makkelijk een paar uur over een rondje. Zelfs als je een zeer ervaren mountainbiker bent. Neem ook voldoende water mee, op de parkeerplaats zijn wel wc’s maar er is geen water en met name meer richting de zomer kunnen de temperaturen hier enorm oplopen. Een mountainbikegids die wij twee dagen later spreken, legt uit dat hij in juli en augustus geen activiteiten in Moab doet omdat het zo heet is dat hij het simpelweg gevaarlijk vindt.

“It becomes much harder when you go slower”

Wij rijden een deel van het parcours en ik blijf een beetje met een leeg gevoel achter. Was dit het nou? Begrijp me net verkeerd, hoor! De omgeving is, om maar eens een clichéwoord heel terecht te gebruiken, adembenemend. Maar het trucje van de supersteile rotsen en de grip van je banden wordt binnen een paar kilometer saai. Daarna valt me vooral op dat er eigenlijk niet zo heel erg veel flow zit in Slickrock. Voor mij is mountainbiken toch meer lekker scheuren en hogere snelheden. Pas goed op dat je niet valt op Slickrock, de schuurpapierstructuur van de grond zorgt voor opvallend grote schaafwonden!

Als we de Poison Spyder binnenlopen, kijkt bedrijfsleider Billy ons al een beetje meewarig aan. Hij had wat trails in de buurt uitgelegd aan ons, maar wij moesten en zouden éérst Slickrock rijden. En dat is ook terecht, want het is misschien wel een van de meest unieke trails in de wereld. Maar als je Slickrock uit je systeem hebt, dan kun je eindelijk beginnen aan de écht goede trails van Moab! Als eerste gaan we naar Intrepid Trail dat een klein half uurtje buiten Moab ligt, bovenop een hoog rotsplateau dat Dead Horse Point heet. Voordat je begint met fietsen moet je gewoon even bij het visitors center kijken. In de boekjes staat Dead Horse Point genoteerd als een soort mini-versie van de Grand Canyon. Ik ben nooit bij de Grand Canyon geweest, maar vind dit al zo indrukwekkend en groots dat ik me niet kan voorstellen dat dit de miniversie is. Wéér doen de uitzichten denken aan cowboyfilms. De naam van de rots slaat op kuddes wilde paarden die hier vroeger werden gevangen.

De Intrepid Trail is een veertien kilometer lange loomargarita’sp, die deels over singletrack en deels over slickrock platen loopt. Eigenlijk is dit een heerlijke trail om in te komen. Het enige waar je je op verkijkt is dat je hier al bijna op tweeduizend meter boven zeeniveau zit, dus de lucht is ijl en zelfs getraind heb je moeite om voldoende zuurstof binnen te krijgen. Maar de trail is heerlijk flowy en met name het laatste stuk terug kan het gas er lekker op, ook omdat we niet meer om de honderd meter stoppen om ons te verbazen over het uitzicht. Aan het eind van de trail schrijven we ons uit in het traillog. Zo weten de rangers tenminste wie er wel en niet zijn teruggekeerd van het rondje. ‘s Avonds laten we ons met een ijskoud biertje zakken in de hottub bij onze bungalow en strompelen we daarna naar een Mexicaans restaurantje en doen we ons tegoed aan fajitas en een gezamenlijke pitcher met margarita’s.

De route op Slickrock staat gemarkeerd met strepen. Op de kale rotsen blijven geen bandensporen staan.

Het moet gezegd worden, op veel plekken waar wij met onze mountainbikes komen, krijgen we een punthoofd van de overgewaardeerde trails, waardoor je altijd maar begint met degene die de plaatselijk VVV als moeilijkste heeft aangegeven. Maar hier in Moab klopt het systeem heel aardig. Iets dat makkelijk is, is leuk om te rijden. En voor een trail dat als ‘advanced’ of ‘expert’ is aangeduid kun je maar beter een paar kniebeschermers aantrekken en een huurfiets met een pittigere veerweg uitkiezen. En er zijn nogal wat van dergelijke trails hier: Amasaback en Flat Pass (die dus helemaal niet zo flat blijkt te zijn). Maar misschien wel de allerbeste trail van dat caliber is Porcupine Rim.

Tenzij je een masochistische inslag hebt, is Porcupine Rim een shuttletrail. Dit wil zoveel zeggen dat je met een busje naar de trailhead wordt gebracht. Anders is het ongeveer duizend meter klimmen vanuit het dorp. Wij hebben hele goede ervaringen met de bikeguides en shuttles van Magpie Cycling. Het inhuren van een gids kan een beetje overdreven voelen, maar geloof ons, ze zijn hun geld dubbel en dwars waard. Daarbij komt ook dat je hier in echt ruige natuur zit, waar je ver van de bewoonde wereld bent als er iets gebeurt. En je mobiele telefoon doet het hier vaker niet dan wel. Maar goed, Porcupine Rim is een trail die je vanaf verschillende, steeds hoger liggende punten kunt rijden. Wij rijden met Magpie naar het startpunt dat op ongeveer 2300 meter ligt. Ondanks die hoogte is dit het startpunt van de zogenaamde Lower Porcupine Rim Trail. Maar het is november en Maggie durft niet hoger met haar busje, vanwege de sneeuw op de grond. Start je nog hoger dan heet de trail The Whole Enchilada.

Vijf minuten nadat we indroppen op Porcupine Rim begint het keihard te sneeuwen! De lucht zit potdicht met mist en wij kunnen eigenlijk niets zien van het uitzicht dat fantastisch zou moeten zijn. Mijn pedalen zitten vol met ijs en sneeuw, mijn bril zit dicht, maar het voelt te gek en de gids verzekert ons dat iets verder naar beneden stopt met sneeuwen. Tot mijn grote verbazing is het lang niet zo glibberig als je zou verwachten. Dit eerste stuk van de trail is vrij technisch. Krappe bochten, kleine rotsrandjes waar je je fiets tussendoor moet sturen en slalommen tussen de bomen die zichzelf tussen het slickrock en rode gruis hebben genesteld. Bij een breuk in het wolkendek houdt de sneeuw plotseling op en blijken we uiteindelijk de hele tijd net naast een afgrond van vijfhonderd meter diep te rijden: de bewuste rim uit Porcupine Rim!

Uitchecken via het trailbook. Anders denken ze nog dat we verdwaald zijn.

En ook hier is het uitzicht weer adembenemend! In de verte zien we Castle Rock, een rotsformatie zoals in de achtergrond van de Lucky Luke-strips. Vanaf hier wordt de trail ook wat ruimer en beter te overzien. De snelheden lopen op en de brokken steen en slickrock waar we over rijden worden steeds ruiger en groter. Ik rijd vlak achter de bikegids mee en verbaas mezelf af en toe over het formaat van de randjes en rotsen waar ik in volle snelheid vanaf durf te rijden. Mike, de gids, heeft een simpel principe: “It becomes much harder when you go slower.” Ik heb geen enkele protectie aan, behalve mijn helm uiteraard, maar wens hier dat ik mijn kniebeschermers niet in Nederland had laten liggen. De snelheid zorgt voor een enorm euforischgevoel, zo lekker en hard (en zo lang) heb ik zelden gereden. Echte flow ontbreekt in dit stuk van de trail, de grote stenen en rotsen delen harde klappen uit. Na dit bredere gedeelte, dat Jackass Canyon heet, wordt de trail nog heel even super rotsig en liggen sommige mensen van onze groep ondersteboven tussen de stenen. Hierna gaat de trail over in een prachtig stuk singletrack dat tegen de wanden van de canyon, hoog boven de Colorado-rivier, loopt. Vanaf hier is het nog een paar mijl singletrack en eindigen we straks op een stuk asfalt dat we zo kunnen volgen naar Moab. En hier, met een oog op het ondergaande zonnetje en het andere oog op een te lekker stukje singletrail, kan ik het niet laten en begin te neuriën: “I’m a poor lonesome cowboy and a long way from home…”

 


Moab ligt in het oosten van de staat Utah en is een allround outdoorbestemming. Goede mountainbike bestemmingen in de buurt zijn onder andere Fruita en Durango (allebei in Colorado). In Moab zelf zijn hiketochten naar Canyonlands of Arches National Park aan te raden. Rotsklimmen, jeepritjes en hiken behoren tot alternatieve activiteiten. Het dorp Moab zelf heeft eigenlijk geen interessante bezienswaardigheden.

Reistijd
Van maart tot november, met uitzondering van juli en augustus

Vliegen
Denver (6 uur rijden), Salt Lake City (4 uur rijden)

Accommodatie
Er zijn tal van mogelijkheden om te slapen, van bed-and-breakfasts en hotels tot vakantiehuisjes. Wij sliepen in de zéér fijne Cottonwood Cottages. Huisjes voorzien van drie slaapkamers, internet en een hottub (heerlijk na het fietsen!). Via: moabutahlodging.com

Bikeshops
Poison Spider: poisonspiderbicycles.com, Chile Pepper: chilebikes.com

Bikeguides
Magpie Cycling Adventures (Magpieadventures.com), bieden allerlei soorten dagtochten (waaronder Porcupine
Rim) en langere avonturen aan, Porcupine Shuttle is te bereiken via de Poison Spyder-shop.

Bike
Voor de trails in Moab, zeker de wat ruigere, heb je een stevige fiets nodig. Een full-suspension met 120mm veerweg is het minimum, maar 140–160mm is ideaal. Een aanrader is om een fiets te huren, je eigen fiets hoeft niet mee in het vliegtuig en de huurfietsen zijn afgestemd op de lokale omstandigheden. De bikeshops in Moab verhuren uitstekende fietsen die helemaal ‘getuned’ zijn op het terrein hier. Je hebt hier stevige downhillbanden nodig vanwege de scherpe rotsen en stenen, de hogere rolweerstand is van ondergeschikt belang. Gebruik zelfdichtende binnenbanden met slime. Je blijft anders vanwege de vele cactusnaalden je banden plakken. Neem minimaal twee reservebanden mee, behalve cactussen zit een snakebite hier in een klein hoekje. Ook een rugzak met een groot waterreservoir en bescherming voor knieën, eventueel elleboogbeschermers en handschoenen met lange vingers zijn geen overbodige protectie. Gereedschap voor noodreparaties onderweg is ook onmisbaar, als er iets misgaat zit je op sommige plekken erg ver van de bewoonde wereld en je mobiele telefoon heeft vaak geen ontvangst.

 

 

 van